ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτα τα πρεπει του Πασχα, και γενικα των γιορτων, δεν τα καταλαβαινω. "Πρεπει" να πας στον τοπο καταγωγης σου, "πρεπει" να εισαι με την οικογενεια σου, "πρεπει" να φας αρνι, "πρεπει" να περασεις καλα. Κι εμεις που προερχομαστε απο διαλυμενη οικογενεια τι να κανουμε? Δηλαδη αν οι επιλογες μου ειναι να κατσω σπιτι να μαλωνω με τη μανα μου που εχει το ακαταλογιστο λογω ασθενειας ή να παω να φαω με τον πατερα μου και τη γκομενα του παριστανοντας την χαρουμενη, πρεπει να ειμαι ευχαριστημενη? Δε λεω, υπο κανονικες συνθηκες εχω ατομα διπλα μου αν θελω, δεν ειμαι και Εκτορας Μαλο, αλλα καθε χρονο τετοιες "γιορτινες" μερες μετραω κ ξαναμετραω τις φορες που ευχηθηκα να ειχα κ εγω ενα οικογενειακο τραπεζι να παω, να ειχα κ εγω μια παρεα να βγω και να μη νιωθω σα φτωχος συγγενης ψαχνοντας καθε χρονο καποιον να με φορτωθει για να μην ειμαι μονη. Και οχι, στο πατροπαραδοτο ελληνικο κρατος δεν υφισταται η εκδοχη να πας σε σπιτι φιλων για να φας και να περασεις ευχαριστα... Ειναι οικογενειακες στιγμες αυτες. Εσυ στον Καιαδα. Και δεσμο εχω, αλλα εφοσον δεν ειμαστε παντρεμενοι για να πεις οτι ειμαστε οικογενεια, αυτος τις περναει ολες στην πατριδα του, με τους δικους του και τους κολλητους του, κι εγω... αυτα. Και το χειροτερο ειναι το καθε περσι και καλυτερα. Οσο ζουσαν οι παππουδες μου ειχα τουλαχιστον μια θαλπωρη να με περιμενει, τωρα που εφυγαν κι αυτοι κοπηκε και το τελευταιο νημα που θυμιζε οικογενεια... Σα να μην ειναι αρκετα τραυματικη η απωλεια που εχω να αντιμετωπισω. Θελω απεγνωσμενα να ερθει η ωρα μου να παντρευτω, να νιωσω οτι ανηκω καπου, οτι εχω ατομα να μ'αγαπανε, οτι εχω οικογενεια επιτελους, αλλα με αυτα που βλεπω γυρω μου πολυ φοβαμαι οτι θα ειναι χειροτερα... Αν εχω και καμια θανασιμη πεθερα να αντιμετωπισω, ή κουνιαδα, ή τελος παντων αν πεσω στον τυπικο ελληνα αντρα που δεν μπορει να μαζεψει τη γλωσσαρα του σογιου του οταν αποδεδειγμενα εχουν αδικο... και εν τελει κανει οτι του λενε αυτοι. Οποτε σπιτι, πιτζαμα, παντοφλα, γυαλια μυωπιας, ερευνα, κανα ποτηρακι κρασι και αγιος ο Θεος... Δεν εχω ορεξη ουτε καν να φτιαχτω για να βγω στην Ανασταση. Εχω και φωτοφοβια, με τρομοκρατουν τα κερια. Και η τρισμεγιστη ειρωνια ειναι οτι μολις το ρολοι δειξει 12.01 και αρχισουν να χτυπουν οι καμπανες ειναι η μερα της γιορτης μου... Χρονια μου πολλα λοιπον και καλη ανασταση.