Τι είναι αυτό που κάνει το «Mindhunter» τόσο εθιστικό από τα πρώτα κιόλας λεπτά; Όσοι περίμεναν άλλο ένα καταιγιστικό αστυνομικό θρίλερ, στη λογική του «Se7en» ή του «True Detective», με δύο μπάτσους διαφορετικής κοπής να κυνηγούν κάποιον ιδιοφυή κατά συρροή δολοφόνο, έχουν ήδη απογοητευτεί. Αλλά και αυτοί που είχαν κατά νου μια δραματοποίηση αληθινών περιστατικών που συντάραξαν την αμερικανική κοινή γνώμη, κατά την πρόσφατη μόδα των σειρών ντοκιμαντεριστικής λογικής, πάλι δεν θα βρουν αυτό που υπολόγιζαν. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ δεν θα έκανε μία από τα ίδια και η επιστροφή του στην τηλεόραση, τέσσερα χρόνια μετά τον πιλότο του «House of Cards», είναι πιστή στην πορεία και το ύφος του, που τον έχουν αναγάγει σε έναν από τους σημαντικότερους εν ζωή χολιγουντιανούς σκηνοθέτες.
Το «Mindhunter» είναι ποπ, με τρόπο που σε κάνει να θες να ουρλιάξεις από ικανοποίηση. Είναι τόσες οι πληροφορίες που δίνονται για μερικούς από τους πιο «διάσημους» εγκληματίες της Αμερικής, οι οποίες εκτοξεύονται με ρυθμό πολυβόλου, αναγκάζοντάς σε να πατάς συνέχεια pause για να ψάξεις περισσότερα γι' αυτούς. Και βρίσκεις πολλά – η Αμερική ανέκαθεν παθιαζόταν με τους serial killers της και το φαινόμενο γνώρισε «χρυσές μέρες» στα '70s, οπότε και τοποθετείται η σειρά. Κι αυτό ίσως είναι το μοναδικό γρήγορο στοιχείο της, αφού κατά τα λοιπά εξελίσσεται με έναν βραθυφλεγή ρυθμό, γεμάτη καθώς είναι από εξαιρετικά σκηνοθετημένα διαλογικά μέρη που φέρνουν στον νου έντονα το «Zodiac», το πιο παραγνωρισμένο από τα κινηματογραφικά αριστουργήματα του σκηνοθέτη (εκτός από τα τέσσερα επεισόδια του Φίντσερ, έχουμε εξίσου ικανούς δημιουργούς πίσω από την κάμερα, με γνωστότερο τον Ασίφ Καπάντια του «Amy» και του «Senna»).
Οι δύο πράκτορες επιχειρούν να καταδυθούν στο μυαλό των «μοντέρνων» serial killers, να εξετάσουν τι είναι αυτό που τους κινητοποιεί ώστε να διαπράξουν αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα χωρίς ξεκάθαρο κίνητρο, ενώ παράλληλα περιοδεύουν στις ΗΠΑ παραδίδοντας σχετικά «μαθήματα» στους επαρχιώτες αστυνομικούς και τους βοηθούν να λύσουν εγκλήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Το «Mindhunter» εξελίσσεται γύρω από μια εξαίσια νοητή τριπλέτα: Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των πρακτόρων του FBI προσπαθεί να επιβάλει στο Σώμα τη «Μονάδα Συμπεριφορικών Επιστημών» που χρησιμοποιεί εντελώς καινοτόμες για τα δεδομένα των '70s μεθόδους ανάλυσης συμπεριφοράς των εγκληματιών. Οι δύο πράκτορες επιχειρούν να καταδυθούν στο μυαλό των «μοντέρνων» serial killers, να εξετάσουν τι είναι αυτό που τους κινητοποιεί ώστε να διαπράξουν αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα χωρίς ξεκάθαρο κίνητρο, ενώ παράλληλα περιοδεύουν στις ΗΠΑ παραδίδοντας σχετικά «μαθήματα» στους επαρχιώτες αστυνομικούς και τους βοηθούν να λύσουν εγκλήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Εξάλλου, το σενάριο του Τζο Πένχολ αντλεί υλικό από το non-fiction best seller «Mind Hunter: Inside the FBI's Elite Serial Crime Unit» του Τζον Ντάγκλας, του αληθινού πράκτορα στον οποίο βασίζεται ο χαρακτήρας του Χόλντεν Φορντ.
Στα δέκα επεισόδια του πρώτου κύκλου παρελαύνει λοιπόν μια πλειάδα αληθινών serial killers της αμερικανικής ιστορίας που είτε κατέχουν ρόλους-κλειδιά, είτε γίνεται εκτενής αναφορά σε αυτούς. Να 5 από τους πιο διαβόητους:
Έντμουντ Κέμπερ
Ο Εντ Κέμπερ είναι το «τέρας» με το οποίο οι δύο πράκτορες του FBI μιλούν εκτενώς στην έρευνά τους. Βλέποντας τις φωτογραφίες του αληθινού Κέμπερ, τρομάζεις με την ομοιότητά του με τον ηθοποιό Κάμερον Μπρίτον που τον υποδύεται, και ακόμα περισσότερο με τον τρόπο που τον έχει προσεγγίσει.
Ο Κέμπερ γεννήθηκε στην Καλιφόρνια και είχε μια περίπλοκη σχέση με τη μητέρα του που τον κακομεταχειριζόταν, σχέση πάνω στην οποία βασίζονται ιδιαίτερα οι δύο αστυνομικοί στα sessions τους. Σε ηλικία 15 ετών δολοφόνησε τους παππούδες του, στο σπίτι των οποίων είχε μετακομίσει, και στη συνέχεια διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια και νοσηλεύτηκε για έξι χρόνια σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Γι' αυτό τον εξαετή εγκλεισμό του και τον τρόπο που επέδρασε στον ήδη τραυματισμένο ψυχισμό του μαθαίνουμε επίσης πολλά από διαλογικές σκηνές στις οποίες περιμένεις ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, καθώς η εξομολόγηση γίνεται πιο προσωπική, αλλά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, ωστόσο εξακολουθείς να παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα.
Αφού κατάφερε να πείσει τους γιατρούς να του δώσουν εξιτήριο, χάρη στην εξαιρετικά υψηλή ευφυΐα του (διέθετε IQ 145), ο τεράστιος Εντ (είχε ύψος πάνω από 2 μέτρα και βάρος πάνω από 110 κιλά), δολοφόνησε τα χρόνια που ακολούθησαν 7 γυναίκες, τις οποίες αποκεφάλισε για να επιδοθεί σε σεξ με τα πτώματα και τα κεφάλια, ενώ τελικά σκότωσε και τη μητέρα του, προτού παραδοθεί από μόνος του στις Αρχές. Στη δίκη του ζητούσε να του επιβληθεί η θανατική ποινή, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ήταν νόμιμο εκείνη την περίοδο στην Καλιφόρνια, οπότε τελικά καταδικάστηκε σε οκτάκις ισόβια. Έκτοτε εκτίει την ποινή του στο Ψυχιατρικό Ίδρυμα της Καλιφόρνια.
Ο Εντ Κέμπερ είναι ένας από τους serial killers στον οποίο βασίστηκε ο Τόμας Χάρις για να πλάσει τον χαρακτήρα του Μπάφαλο Μπιλ στη «Σιωπή των Αμνών». Ο Τζέρι Μπρούντος (δείτε παρακάτω) είναι άλλος ένας.
Ο «γιος του Σαμ»
Στην περίπτωση του «γιου του Σαμ» εντοπίζουμε τις απαρχές των Αμερικανών serial killers, σε εποχές που ακόμα δεν είχε καν επινοηθεί ο όρος – στη σειρά βλέπουμε ότι χρησιμοποιούν δειλά, αντ' αυτού, το «sequence killer», ενώ ο ίδιος ο Ρόμπερτ Ρέσλερ, ο έτερος αληθινός πράκτορας του FBI πάνω στον οποίο βασίστηκε ο χαρακτήρας του Χολτ Μακάλανι, θα τον εισήγαγε αργότερα.
Το καλοκαίρι του 1977 έχει μείνει στην αμερικανική συλλογική μνήμη ως «το καλοκαίρι του Σαμ», εξαιτίας της φρενίτιδας που είχε προκληθεί στη Νέα Υόρκη γύρω από τη δράση του Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς. Ο Μπέρκοβιτς ομολόγησε για οκτώ επιθέσεις σε διαφορετικά σημεία της Νέας Υόρκης σε διάστημα ενός έτους. Σκότωσε συνολικά έξι ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους επτά, προτού συλληφθεί στο σπίτι του στο Yonkers, έπειτα από το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία της Νέας Υόρκης. Τα γράμματα που άφηνε, στα οποία κορόιδευε ουσιαστικά την αδυναμία της Αστυνομίας να τον εντοπίσει και υποσχόταν περισσότερους φόνους, ήταν η αιτία να λάβει η δράση του τεράστια έκταση στον Τύπο και παγκόσμια κάλυψη.
Τελικά, στην ομολογία του υποστήριξε ότι εκτελούσε τις εντολές ενός δαίμονα που είχε πάρει τη μορφή ενός σκύλου, του «Harvey», ο οποίος ανήκε στον γείτονά του, τον Σαμ. Παρά τους ισχυρισμούς του, θεωρήθηκε ότι είχε σώας τας φρένας και δικάστηκε κανονικά, ενώ τα χρόνια που ακολούθησαν εξακριβώθηκε και η συμμετοχή του σε πολλούς εμπρησμούς στην πόλη. Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1977 έγιναν το 1999 (μια μέτρια) ταινία από τον Σπάικ Λι, το «Summer of Sam», ενώ ο «γιος του Σαμ» αναφέρεται πολλές φορές στο «Mindhunter» ως η αφορμή για να συσταθεί, να συγκεκριμενοποιηθεί και να μεγαλώσει η προσπάθεια των ντετέκτιβ για εντατική μελέτη πάνω στο «προφίλ» των δολοφόνων.
Τσαρλς Μάνσον
Όταν ο Χόλντεν Φορντ (που τον υποδύεται ο Τζόναθαν Γκροφ του «Looking») δείχνει σε κάποιο από τα μαθήματά του στην Ακαδημία του FBI στο Κουάντικο της Βιρτζίνια μια εικόνα του Τσαρλς Μάνσον σε προτζέκτορα, ακούγεται ένα βουητό στο ακροατήριο. Ίσως ο πιο εμβληματικός serial killer της Αμερικής, ο Μάνσον συνδέθηκε αναπόσπαστα με την χίπικη Καλιφόρνια. Ηγέτης μιας σέχτας, της «οικογένειάς» του, όπως την ονόμαζε, ενός κοινοβίου που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60, ήταν υπεύθυνος για την καθοδήγηση και την εκτέλεση επτά φόνων, με γνωστότερο αυτόν της χολιγουντιανής ηθοποιού Σάρον Τέιτ. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά επίσης ευνοήθηκε από την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Καλιφόρνια κι έκτοτε εκτίει πολλαπλά ισόβια.
Η νύχτα που τα μέλη του καλτ του Μάνσον εισέβαλαν στο σπίτι της Τέιτ, που ήταν 8 μηνών έγκυος και παντρεμένη με τον διάσημο σκηνοθέτη Ρόμαν Πολάνσκι, και όσα ακολούθησαν έχουν λάβει σχεδόν μυθικές διαστάσεις και έχουν επηρεάσει την ποπ κουλτούρα όσο λίγα εγκλήματα, με τον ίδιο τον Μάνσον να απολαμβάνει έκτοτε φήμη κανονικού σταρ: Οι ελάχιστες συνεντεύξεις που έδωσε τα χρόνια που ακολούθησαν, ως τρόφιμος φυλακών, το «Helter Skelter» στο οποίο πίστευε, ένας όρος δανεισμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Beatles που αναφερόταν σε έναν ιδεολογικό «πόλεμο» στον οποίο θεωρούσε ότι ήταν μαχητής, ο Μέριλιν Μάνσον που δανείστηκε το καλλιτεχνικό του όνομα από αυτόν, το πρόσφατο εξαιρετικό μυθιστόρημα «Τα Κορίτσια» της Έμα Κλάιν – η λίστα είναι μεγάλη, η ιστορία του εξακολουθεί να συναρπάζει, όσο και να προκαλεί ερωτηματικά, και ο ίδιος να αποτελεί διαχρονικό σύμβολο παρανοϊκού «ηγέτη».
Τζέρι Μπρούντος
Ο νεκρόφιλος Μπρούντος λειτουργεί κάπως ως το αντίπαλον δέος του Εντ Κέμπερ στην παρέλαση τεράτων που περνά από τα μάτια μας στα 10 επεισόδια του «Mindhunter». Άλλο ένα πονεμένο παιδί, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε γι' αυτόν, που δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από τη μητέρα του, η οποία τον κακομεταχειριζόταν και τον εξευτέλιζε σε όλη του την παιδική ηλικία. Απέκτησε φετίχ με τα γυναικεία παπούτσια και τα γυναικεία εσώρουχα από μικρός, κλέβοντας από γειτόνισσες, και στη συνέχεια, ως έφηβος, μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικές κλινικές, αφού συνήθιζε να επιτίθεται σε γυναίκες της περιοχής του Σάλεμ στο Όρεγκον για να τους κλέψει τα παπούτσια.
Όταν ήταν 17, ο Μπρούντος νοσηλεύτηκε για εννέα μήνες στην ψυχιατρική κλινική του Νοσοκομείου του Όρεγκον, έπειτα από την επίθεση και τον ξυλοδαρμό μιας νεαρής γυναίκας. Εκεί οι γιατροί διέγνωσαν ότι οι σεξουαλικές του φαντασιώσεις εκπορεύονταν από το μίσος του για τη μητέρα του και γενικότερα για τις γυναίκες και η ψυχιατρική εκτίμηση έκανε λόγο σχιζοφρένεια. Παρόλ' αυτά κατάφερε να τελειώσει το λύκειο και να εργαστεί στη συνέχεια ως ηλεκτρολόγος.
Τα επόμενα χρόνια παντρεύτηκε και έκανε δύο παιδιά, ενώ απαιτούσε από τη γυναίκα του να κάνει τις δουλειές του σπιτιού γυμνή, φορώντας μόνο ψηλοτάκουνα, όσο εκείνος τραβούσε φωτογραφίες. Παράλληλα, συνέχιζε να κλέβει γυναικεία παπούτσια και να τα αποθηκεύει στο γκαράζ του σπιτιού του, όπου θα έκρυβε αργότερα και τα πτώματα 4 νεαρών γυναικών που στραγγάλισε ανάμεσα στο 1968 και το 1969. Είχε ακρωτηριάσει τους μαστούς ενός από τα θύματά του και χρησιμοποιούσε το επίσης ακρωτηριασμένο πόδι του ίδιου θύματος για να «δοκιμάζει» τα παπούτσια της συλλογής του. Έπειτα από κάθε φόνο, φόραγε και ο ίδιος τα παπούτσια του θύματος και αυνανιζόταν. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι γνωστές επειδή τις περιέγραψε ο ίδιος στη δίκη του. Κατά τη διάρκεια της 37ετούς κάθειρξής του που έληξε το 2006 με τον θάνατό του από καρκίνο, συνέχιζε να συλλέγει καταλόγους γυναικείων παπουτσιών που του έστελναν μεγάλες εταιρείες και να τους χρησιμοποιεί ως υποκατάστατο για πορνό.
Ντένις Ρέιντερ
Όλοι αναρωτιούνται τι νοσηρό ρόλο βαράει ο λοξός σεκιουριτάς που εμφανίζεται σε σύντομες σκηνές πολλών επεισοδίων, οι οποίες ξεκινούν με την επιγραφή «Γουιτσίτα, Κάνσας». (Μια από τις πιο ξεχωριστές λεπτομέρειες αυτής της σειράς είναι οι τεράστιες μαξιμαλιστικές επιγραφές επιβλητικής λευκής γραμματοσειράς που μας τοποθετούν χωρικά στα διάφορα σημεία των ΗΠΑ όπου συμβαίνουν τα γεγονότα του περιοδεύοντος πρωταγωνιστικού διδύμου, μια τεχνική που μάλλον αγαπά ο Φίντσερ, αφού την είχε πρωτοχρησιμοποιήσει στους τέλειους τίτλους αρχής του «Panic Room» που έπεφταν πάνω στα κτίρια της Νέας Υόρκης). Η παρουσία του συγκεκριμένου χαρακτήρα είναι ένα τέλειο κλείσιμο του ματιού για τον επόμενο κύκλο -που είχε ήδη λάβει το πράσινο φως από το Netflix προτού καν κάνει πρεμιέρα ο πρώτος- γιατί πολύ απλά η «δράση» του εξελίσσεται την περίοδο που βλέπουμε.
Πρόκειται για τον Ντένις Ρέιντερ, γνωστό περισσότερο ως «BTK Killer» ή «BTK Strangler» με τα αρχικά να σημαίνουν «δένω, βασανίζω, σκοτώνω», αυτό δηλαδή που έκανε σε 10 άτομα ανάμεσα στο 1974 και το 1991. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ο Ρέιντερ έστελνε γράμματα και περιέγραφε τους φόνους στην αστυνομία και σε τοπικές εφημερίδες.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε για τον πραγματικό στραγγαλιστή, είχε και αυτός φετίχ με τα γυναικεία εσώρουχα που έκλεβε και φορούσε.
Όλοι οι φόνοι έγιναν στην ευρύτερη περιοχή του Κάνσας, ενώ μια γυναίκα με την οποία ομολόγησε ότι είχε πάθει εμμονή, του ξέφυγε επειδή επέστρεψε σπίτι της πολύ αργά, και ο ίδιος βαρέθηκε να την περιμένει στην ενέδρα που είχε στήσει επί ώρες. Από το 1991 μέχρι το 2005 οπότε και συνελήφθη, εξακολουθούσε να παρακολουθεί και να παρενοχλεί υποψήφια θύματα και παραδέχτηκε ότι είχε σκοπό να ξανασκοτώσει.
Ο Φράνσις Ντόλαρχαϊντ, ο δολοφόνος του «Κόκκινου Δράκου», του πρώτου μέρους της τριλογίας του Τόμας Χάρις, βασίστηκε εν μέρει στον Ρέιντερ.
