H Μαρία (Cyber) Κατσικαδάκου είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες για την ακτιβιστική της δράση. Δραστηριοποιείται πολλά χρόνια στον χώρο – και έχει συνδέσει το όνομά της με πολλές δημιουργίες της, απ' τον ιστότοπο lesbian.gr, το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Outview και τα Cyberdyke πάρτι μέχρι το αθηναϊκό GenderFest. (Ο Θοδωρής Αντωνόπουλος της είχε πάρει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη πριν από καιρό στη LiFO).
Στενoχωρήθηκα διαβάζοντας για την περιπέτειά της, την οποία κατέγραψε δημοσίως στο Facebook της.
Να η αφήγησή της
Χθες το βράδυ ήμασταν στο Salero στα Εξάρχεια με τους Memi Koupa, Henriette Høyskel, Παναγιώτη Ευαγγελίδη και Laëtitia KV. Το αμάξι το είχαμε παρκάρει πάνω στην πλατεία.
Όταν τελειώσαμε το φαγητό, εγώ, η Εριέττα και ο Παναγιώτης πήγαμε στο Βοξ που είχε συναυλία να πω ένα «γεια» σε αγαπημένο φίλο και αμέσως μετά βγήκαμε έξω και είπαμε τις τελευταίες κουβέντες πριν καληνυχτιστούμε, ήταν γύρω στη 1:30. Παίρνει το μάτι μου απέναντι στην πλατεία ότι πάει για «σύρραξη», αλλά απλώς το ανέφερα και μετά φιληθήκαμε για καληνύχτα.
Στις τρεις δρασκελιές που κάνω με την Εριέττα προς το αμάξι, γίνεται ένα ντου, η Εριέττα προλαβαίνει, μπαίνει στο αμάξι, εγώ αρχίζω να τρέχω και πέφτουν 5-6 άτομα πάνω μου που με γροθοκόπησαν άσχημα στο κεφάλι, στο πρόσωπο κ.λπ.
Εγώ φώναζα «γιατί, ρε παιδιά, μη βαράτε, γιατί» και πήραν χαμπάρι ότι έκαναν λάθος, όταν είδαν ότι είμαι κοπέλα. «Δεν είναι αυτός» φώναξε ο ένας και με αφήσανε με τα αίματα να στάζουν παντού, να βάζω τα χέρια μου να τα σταματήσω από το κεφάλι μου. Αυτοί έτρεξαν να πιάσουν δεν ξέρω ποιον!
Μετά τα νοσοκομεία, που ας μη μιλήσω καλύτερα, στις 6:30 το πρωί γύρισα σπίτι. Προς το παρόν, χωρις αξονική για την κρανιοεγκεφαλική κάκωση, αφού είχε χαλάσει ο αξονικός. Οι γιατροί είδαν ότι μάλλον τη γλίτωσα και μου είπαν να προσέχω το πρώτο 24ωρο μην έχω εμετούς, υπνηλία κ.λπ.
Όσο ανελέητο γροθοκόπημα έφαγα κυρίως στο κεφάλι, άλλη τόση αγάπη πήρα χθες από τον Θράσο μου, τον Τασούλη μου, την Εριέττα μου, που ήταν επίσης σε σοκ, να με βλέπει μέσα στα αίματα και να μην ξέρει τι έγινε.
Δεν έχω λόγια, είμαι ακόμα σε σοκ ψυχολογικά. Αν και έχω δεχτεί βία στη ζωή μου από μικρή, τέτοιο πράγμα, απότομα και με λύσσα να με βαράνε, μέχρι το τραπέζι σήκωσαν και το χτύπησαν πάνω μου… Δεν θέλω να γράψω, αλλά… ακόμα δεν το πιστεύω.
Εύχομαι μόνο όντως να τη γλίτωσα. Θα μπορούσαν να με είχαν αφήσει στον τόπο ή φυτό για το τίποτα.
Τόσα χρόνια Εξάρχεια, από το 1984, και τώρα στα «γεράματα» να φάω τόσα μπουκέτα από ανεγκέφαλα, λυσσασμένα αγοράκια…
Έχω απίστευτο θυμό!
***
(Περαστικά Μαρία! Σου στέλνουμε την αγάπη μας)
