∆εν έχω σκεφτεί να αλλάξω δουλειά. Και δεν το σκέφτομαι, και δεν το θέλω και ούτε πρόκειται.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο Γιώργος σώζει ανθρώπους καθημερινά και δεν κοιτάζει ποτέ το ρολόι του

Υπάρχουν πολλές δουλειές που θεωρούνται δύσκολες ή κουραστικές, υπάρχει όμως και μια ειδική κατηγορία επαγγελμάτων που δεν επιτρέπουν το παραμικρό λάθος, ούτε μια στιγμή χαλάρωσης.

Ο Γιώργος δουλεύει εδώ και 17 χρόνια ως διασώστης σε ασθενοφόρο. Από τη στιγμή που γυρνάει το κλειδί στη μίζα και ακούει τον ήχο της μηχανής να παίρνει μπρος, ξέρει ότι δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο για δισταγμούς. Ακόμη και ένα δευτερόλεπτο αναποφασιστικότητας ή έλλειψης συντονισμού μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη ζωή ενός ανθρώπου. «Ο χρόνος είναι ο βασικός μας αντίπαλος. Απαιτούνται γρήγορες αντιδράσεις και ψυχραιμία. Συντονιζόμαστε με τα μάτια και οι κινήσεις μας είναι αυτόματες» εξηγεί και καταλαβαίνω αμέσως πόσο πολύ αγαπάει τη δουλειά του.

«Για να θεωρείται κάποιος καλός διασώστης, θα πρέπει, πρώτα απ' όλα, να αγαπάει αυτό που κάνει, να ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του» απαντά στην προφανή ερώτηση που ακολουθεί και αμέσως συνειδητοποιώ ότι δεν αναμασά κλισέ ή φράσεις που είναι σίγουρος ότι θ' αρέσουν στον συνομιλητή του. Ενδιαφέρεται πραγματικά.

Μέσα και έξω από το ασθενοφόρο βιώνει συχνά δυσάρεστες εμπειρίες. Έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις και περιστατικά που άλλοι άνθρωποι προσπαθούν να αποφεύγουν όλη τους τη ζωή. Είναι, όμως, εκείνες οι μικρές νίκες, οι μικρές στιγμές ικανοποίησης που του δίνουν κουράγιο να συνεχίσει.

«Όταν ένας γονιός αντιμετωπίζει ένα πολύ άσχημο περιστατικό με το παιδί του και βρίσκει το κουράγιο να σε υποδεχτεί με χαμόγελο, εμένα αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω παρακάτω. Βλέπεις γυναίκες 90 χρονών να σου φιλούν το χέρι. Τι να πω! Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται» εξομολογείται.

Παρότι μεταφέρει συχνά αρρώστους ή ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας, ο Γιώργος ξέρει καλά ότι δεν έχει αυτή την «πολυτέλεια». «Δεν επιτρέπω ούτε σ' έναν πονοκέφαλο να με αποσπάσει και να σταθεί εμπόδιο στη ζωή κάποιου άλλου. Σε αυτήν τη δουλειά δεν πρέπει μόνο να δείχνεις δυνατός, πρέπει και να είσαι για χάρη όλων εκείνων που δεν μπορούν. Μεταφέρουμε ανθρώπους. Τους κοιτάζουμε στα μάτια, τους μιλάμε με συμπόνια και ανθρωπιά. Θέλουμε να νιώσουν ασφαλείς μαζί μας».

Μια δουλειά που γίνεται διαρκώς κάτω από τέτοιες συνθήκες πίεσης και άγχους είναι επόμενο να σε φθείρει σιγά-σιγά. Σκέφτομαι ότι είναι ανθρώπινο και δικαιολογημένο να έρθει μια μέρα που θα πεις «δεν αντέχω άλλο, τα παρατάω». Αλλά κάνω λάθος γιατί σκέφτομαι με τη λογική ενός απλού, συνηθισμένου τύπου, ενώ άνθρωποι όπως ο Γιώργος δεν έχουν τίποτε το απλό ή το συνηθισμένο. «Ν' αλλάξω δουλειά; Δεν το σκέφτομαι, δεν θέλω και δεν πρόκειται να το κάνω. Γιατί; Γιατί αγαπώ τους ανθρώπους και όταν βρίσκομαι εδώ δεν κοιτάζω ποτέ το ρολόι μου για να δω τι ώρα θα σχολάσω».