ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοίταξα τα 2 ποτήρια. Μου φάνηκαν τόσο διαφορετικά κι όμως είχαν το ίδιο νερό ...το πρώτο νερό ήταν του παρελθόντος και μου φαίνονταν τόσο μολυσμένο και στιφό χωρις καν να το δοκιμάσω ...το άλλο ηταν το γάργαρο το δροσερό αυτό που ήθελα απεγνωσμένα να κρατήσω , να αγαπήσω , να νιώσω στα χείλη μου. Μόνη μου πάλι βάφτιζα κάτι ομοιο, μοναδικό . ενώ θα έπρεπε να βλέπω μοναδικά πράγματα και στα 2. Σε όλη μου τη ζωη έτσι ήμουν, κατέστρεφα τα συναισθήματα μου τα αγνά και τα απλά πάνω σε κοτρώνες που τις έβλεπα σα χρυσά αγάλματα. Έτρεχα να απλωθώ πάνω τους και μάτωνα άλλη μια γουλιά αγιασμό . όλα μέσα στο κεφαλάκι μου ήταν όλα μπορούσα να τα διαγράψω. Κι όμως είδες? Πάλι παρελθοντικός χρόνος ούτε υποσυνείδητα το πρόχειρο κατά φαντασίαν ποτήρι δε θα φιλοξενούσε τα νερά τα γάργαρα. Αυτά της καημένης της φαντασίας μου . κ αν έσπαγαν ? θα εφευγα απ τη λήθη μου και θα τα έβλεπα να κυλάνε μαζί ?και τα γυαλιά? Θα ήταν αστέρια λαμπερά ή κοφτερά κομματια? Μόνη μου κομμάτιαζα τον εαυτό μου με λάμψεις ... αντί να δω την αλήθεια γυμνή και απεριποίητη , την χτένιζω με όνειρο την ψεκάζω με παραφουσκωμένη έπαρση , την ντύνω με ψέμμα και όταν την κάνω καραγκιόζη το άρωμα δε φεύγει τα ρούχα δε μπορεί να τα σκίσει τα τσιμπιδάκια έχουν μπιχτεί μέχρι την ψυχή της…πάει η αλήθεια μου..και το χειρότερο? ΔΕΝ ΠΟΝΑΩ γιατι πιστεύω ότι κάποτε θα υπάρξει κάποιο πάθος τόσο αληθινά διαφορετικό απ τα αλλα΄που θα είναι στα αλήθεια αγιασμός . θα γυαλίζει αλλα δε θα είναι γυαλί ή χρυσός μα ήλιος. Και θα φιλήσει την καημένη την αλήθεια μου. Θα την φιλήσει και θα σωθώ. Δε θα ξεχνώ κ θα παίρνω ένα ποτήρι , δε θα ξεχνώ και θα πιστεύω , δε θα ξεχνώ και θα είμαι ευτυχισμένη.