ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασε ένας χρόνος...Ένας χρόνος από τότε που αποφάσισα να σε βγάλω από τη ζωή μου.Όχι γιατί είχα σταματήσει να σ' αγαπώ. Απλώς γιατί κουράστηκα να κουρελιάζεις την καρδιά μου με τα παιχνίδια σου. Κατάλαβες άραγε ποτέ πόσο σ' αγάπησα; Με πίστεψες ποτέ;Η λογική μου καθάρισε επιτέλους και είδα πως όλα τα εμπόδια που επισήμαινες δεν ήταν παρά δικαιολογίες. Γιατί όταν θέλεις βρίσκεις τρόπους, όταν όχι, στέκεσαι στα εμπόδια και τη δυσκολία. Έτσι και εσύ στεκόσουν στην απόσταση. 2 ολόκληρα χρόνια. Εγώ όμως σ' αγαπούσα, κι ας ήμουν μακριά σου. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και σε άκουγα τόσα ξημερώματα να μου λες για τις καινούριες σου περιπέτειες, σε συμβούλευα. Για να βαλαντώσω κάθε φορά που θα έκλεινε το τηλέφωνο. Γιατί σ` αγαπούσα, μαλάκα! Γνώρισα έναν υπέροχο άνδρα πριν έναν μήνα.Είναι τρυφερός, ρομαντικός, δυναμικός, μοιάζουμε πολύ και έχει τα αρχίδια να κυνηγήσει αυτό που θέλει χωρίς να υπολογίζει κανένα εμπόδιο. Είμαι ευτυχισμένη όταν του μιλάω, με κάνει και χαμογελάω έπειτα από τόσον καιρό, είναι όλα όσα ζητούσα.Δεν σε θέλω πια. Δεν ξεροσταλιάζω πια μπροστά στις φωτογραφίες και τα μηνύματά σου. Κοντεύω -αν δεν το έχω κάνει ήδη- να ξεχάσω, και τη χροιά της φωνής σου ακόμα. Αν μπορούσα να σε δω ξανά από κοντά, δεν θα ζητούσα την αγκαλιά σου, θα σε χαστούκιζα. Και μακάρι να είχες και εκείνο το ειρωνικό χαμόγελο την ώρα εκείνη.Μου τη δίνει που τριγυρνά ακόμα στο μυαλό μου το φάντασμα όσων τόσο λαχταρούσα να ζήσω μαζί σου. Γιατί δεν είσαι καν εσύ αυτό. Είναι μονάχα το φάντασμα ενός ανεκπλήρωτου, ιδανικού έρωτα που με αναγκάζει να κάνω άδικες συγκρίσεις με όποιον γνωρίζω και βάζω στη ζωή μου. Γκρεμοτσακίσου κι εσύ και τα όποια απομεινάρια σου από μέσα μου λοιπόν. Επιτέλους!