14.6.2012 | 23:22
downιασματα*
Είναι στιγμές που δε θέλεις να δεις άνθρωπο από την απογοήτευση που νιώθεις ..Το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να πας σε μία παραλία.. βράδυ , να ξαπλώσεις και να βλέπεις τα αστέρια αναπολώντας μόνο όμορφες στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσεις .. Να ξεφύγεις τελείως από τα προβλήματα που έχεις και να τα θεωρήσεις ανύπαρκτα για ένα μικρό χρονικό διάστημα...Αυτό όμως δεν είναι ποτέ εφικτό την ώρα που το χρειάζεσαι και καταλήγεις σε ένα κρεβάτι , ξαπλωμένη-ος με ένα λάπτοπ αγκαλιά ακούγοντας την πιο χαλαρωτική μουσική με αποτέλεσμα να σκέφτεσαι όλα τα προβλήματά σου και η κατάσταση να χειροτερεύει ... Πόσο άτιμος είναι αυτός ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου ; Προσπαθείς να γίνεις αισιόδοξος και η πραγματικότητα δεν σε αφήνει... ή απλά δεν εκτιμάς αυτά που έχεις ,έστω αυτά που σου έχουν απομείνει...; Ισχύει ότι είσαι εσύ , ο ίδιος υπεύθυνος για αυτά που σου συμβαίνουν ;