ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

γαμωτη μου, αυτο το μουδιασμα σα γροθια και αυτος ο κομπος στον λαιμο, οταν ακουω εισερχομενο μηνυμα ή κληση και ευχομαι με ολη μου τη δυναμη, σε αυτα τα τρια βηματα μεχρι να φτασω το κινητο, να εισαι εσυ. μονο εσυ. καθε φορα εσυ. το ξερω ο,τι θα πετυχουμε παλι ο ενας τον αλλο... αυριο... μεθαυριο... του χρονου... στο ιδιο στενο... στο ιδιο μπαρ... στην ιδια παρεα... στο ιδιο ξημερωμα... 'επ τι κανεις Δαναη μου?!', θα με ρωτησεις δυνατα, ζεστα, 'εδω, ολα καλα! εσυ τι νεα?' θα απαντησω με μια χαρτινη χαρα, θελοντας ομως να χρησιμοποιησω τα ιδια κι αλλα γραμματα με μια εντελως διαφορετικη διαταξη, για να σου πω αυτα που πραγματικα αισθανομαι... μα σε θελω τοσο πολυ τωρα. εχω τοσα να σου πω και περισσοτερο θελω τοσα να μου πεις, αλλα τρεμω να σου τηλεφωνησω και δεν ξερω και το γιατι κανω σαν μικρο παιδι, που φοβαται το σκοταδι. ηταν δικο μου το λαθος τοτε. τωρα, μετα απο ολους τους μαλακες, που ετρωγαν ενα κομματι μου τη φορα, ειναι που συνειδητοποιω ποσο καλος ησουν μαζι μου. ποσο πιστεψες σε μενα. ποσο ασχημα σου φερθηκα. με μισω γι'αυτο. μονο ο χρονος ειναι φως σε τετοια θεματα... ειχες δικιο. συγγνωμη.