ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στον ηλεκτρικό, έχω μέρες αυτον τον κομπο και αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου.. Αφήνω για λιγο τα προβλήματα μου και χανομαι να κοιταω τον κόσμο.. Πιο πέρα δυο αγόρια να κουνουν τα χέρια, το βλέμμα προσπερνάει...αλλα κατι διαφορετικο...ξαναγυρνάω και κοιτάζω καλυτερα.Μιλουν την νοηματική γλώσσα. Τα ματια τους λαμπουν, οι κινησεις τους γινονται πιο ζωηρές ,ένα τεράστιο χαμόγελο απλώνεται στα προσωπά τους, φωτιζονται ολοκληροι, μαζι τους χαμογελάω κι εγω...μένω να κοιτω για ωρες, γαληνευα, ενιωθα τέτοια ηρεμία....δεν καταλαβαινω τι ειναι αυτο που μου γαληνευει την ψυχη...ηρθε η ωρα να αποβιβαστω..Εχθές σκεφτόμουν να το μοιραστώ με μία φίλη μου καθώς κάναμε μπανιο στην παραλία αλλά λέω άστο θα φάω δούλεμα.Μετά από καμία ώρα βλέπω μια παρέα παιδιών και ο ένας εξ αυτων στο καροτσάκι.Όμορφα πρόσωπα, όμορφη και δεμένη παρέα, το παιδί με το κινητικό προβλημα ακομπλεξάριστο, παιζανε τάβλι και κάνανε χαβαλε, ύστερα βούτηξε.Ακούω την φίλη μου να λέει "κοίτα το παλικάρι ψυχή" , την κοιτάω και της λέω την ιστορία και μου απαντά "ποσο λειπουν από την καθημερινότητα μας τέτοιοι άνθρωποι...". Γραφω λοιπόν θέλοντας να πω σε όλους εσάς που σας έτυχε ενά σοβαρό περιστατικό, ότι λείπετε από την καθημερινότητα μας, θέλω να βγαίνω και να βλέπω να είστε μέρος της , γιατί με κάνετε να θέλω να προσπαθώ, να θέλω να ζω ,να εκτιμάω την κάθε στιγμή, να πιστεύω πως όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου όλα φαίνονται πιο εύκολα, πως υπάρχουν ακόμα ανθρωποι. θέλω αυτη η πολιτεία επιτέλους να σας δώσει τις δυνατότητες και τις παροχες και ο μονος τροπος να ξυπνησει ειναι σας δει οτι υπαρχετε οτι διεκδικείτε...θελω ο φίλος μου που μετά το ατύχημα με την μηχανή κάθεται στο σπίτι προσπαθώντας να μάθει να ζει με τον εαυτό του, να μην χρειαζεται να στεναχωριέται και για το πως θα είναι έξω από τους τοιχους του σπιτιού Υ.Γ. για τον Σ. σε θέλω στην ζωή μου όπως και πριν. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΑΝ ΠΩς ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ.