Στο πλαίσιο της ενότητας 'Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ' δημοσιεύω κείμενα σχετικά με το πώς βιώνουμε αυτήν την παράξενη εποχή.
Σήμερα γράφει η Αναστασία Ευαγγελάτου, για σκέψεις που της γεννήθηκαν μετά από μια εμπειρία στο σχολείο της κόρης της.
Θα ήθελα να παραθέσω την εμπειρία μου σαν αφορμή για να εκφράσω κάποιες απορίες και να δώσω τροφή για σκέψη στους νομοθέτες και στους Δημόσιους Λειτουργούς του Υπουργείου Παιδείας.
Είμαι μητέρα δυο παιδιών. Μαζί με τον σύζυγό μου συνειδητά αποφασίσαμε να μην επιβάλουμε στα παιδιά μια πνευματική παράδοση και ετσι δεν βαφτίσαμε τα παιδιά μας. Θεωρούμε οτι η επιλογή του πνευματικού δρόμου είναι προσωπική υπόθεση και οτι σαν γονείς μόνο στα θέματα ηθικής και παιδείας θα νουθετήσουμε τα παιδιά.
Κατόπιν εκείνα θα αποφασίσουν συνειδητα αν θέλουν να ακολουθήσουν κάποια θρησκεία. Σεβόμαστε όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις και όλους τους τόπους που χαρακτηρίζονται ιεροί απο διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Η Ελένη πηγαίνει στο Προνήπιο, σε ιδιωτικό σχολείο δημοσίου δικαίου. Το σχολείο έχει παράδοση άνω των 100 ετών σαν εκπαιδευτικό ίδρυμα στην Ελληνική επικράτεια. Την προηγούμενη εβδομάδα λαβαμε ανακοίνωση οτι τα παιδιά θα παρακολουθούσαν εκκλησιασμό. Επείσης υπήρχε η σημείωση οτι «όσοι γονείς επιθυμούν να μήν κοινωνήσει το παιδί τους παρακαλούνται να στείλουν σημείωμα στο δάσκαλο». Εμείς δεν στειλαμε σημείωμα με το σκεπτικό οτι δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα αν το παιδί κοινωνούσε.
Η Ελένη επέστρεψε από το σχολείο λυπημένη και μας είπε οτι ζήτησε και εκείνη να κοινωνήσει και δεν την άφησαν. Για μέρες με ρωτούσε γιατί. Ολες οι απαντήσεις που θα μπορούσαν να καλύψουν ενα μεγαλύτερο παιδί δεν μπόρεσαν να γίνουν απόλυτα κατανοητές απο την Ελένη που είναι 5 ετών.
Κάλεσα την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου / Προνηπίου προκειμένου να την ρωτήσω τι πραγματικά είχε συμβεί και μου απάντησε οτι πράγματι δεν άφησαν το παιδί να κοινωνήσει «γιατί ο ιερέας δεν κοινωνεί τα παιδιά που είναι αβάπτιστα».
Ρώτησα πώς είναι δυνατόν σε μια θρησκεία που ονομάζεται «Θρησκεία της Αγάπης» και ο ίδιος ο εμπνευστής της είχε πεί «Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έρθουν προς εμένα, γιατί για τέτοιους είναι η βασιλεία των ουρανών», να μην αφήνουν το νήπιο να συμμετέχει στην κοινωνία;
Μου απάντησε η Διευθύντρια ότι έτσι προβλέπει το Δόγμα της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Προφανώς το Δογμα είναι πιο σημαντικό απο τα λόγια του Δασκάλου Ιησού και πιο σημαντικο απο την συναισθηματική ισορροπία των νηπίων, την οποία σαν γονείς εμπιστευόμαστε στην εν λόγω εκπαιδευτικό/ Διευθύντρια...
Ρώτησα ύστερα γιατί εφ' όσον δεν αφήνουν τα παιδιά να συμμετέχουν στο σύνολο των όσων τελούνται στον εκκλησιασμό δεν έχουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα για όσα είναι «αβάπτιστα». Ένα προνήπιο/νήπιο δεν μπορεί να διαχειριστεί λογικά την απόρριψη και τον αποκλεισμό απο μια δραστηριότητα. Το ορθό θα ήταν το σχολείο να υποχρεούται να έχει μια εναλλακτική δραστηριότητα για οσα παιδιά οι «χριστιανικής ηθικής» Διευθυντές/ εκπαιδευτικοί/ ιερεις χαρακτηρίζουν σαν αβάπτιστα. Όταν ένα παιδί βλέπει να συμβαίνει κάτι όπου συμμετέχουν όλοι οι φίλοι και συνομηλικοί του, θέλει να συμμετέχει. Είναι αναμενόμενο και δεν χρειάζονται γνώσεις εκπαιδευτικού ή ψυχολόγου για να το καταλάβει κάποιος και να προγραμματίσει εκ των προτέρων. Χρειάζεται απλά ευαισθησία και ευσυνειδησία.
Σαν γονιός και συνεπής ως προς όλες τις υποχρεώσεις μου πολίτης του Ελληνικού κράτους, υπογράφω ονομαστικά το παρόν.
Πρακτικά ζητώ να καταλάβω ποια είναι η μέριμνα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για το εναλλακτικό σχολικό πρόγραμμα σε όσα παιδιά δεν είναι Χριστιανοι Ορθόδοξοι.
Πώς διασφαλίζεται η αποφυγή διακρίσεων και αίσθησης αποκλεισμού των παιδιών μας στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος; Ποιος ελέγχει την ορθότητα όσων λέγονται από τους εκπαιδευτικούς στις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης; Ποιος αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς; Με ποια κριτήρια; Τι τελικά είναι πολιτικά ορθό στην Ελλάδα του 2014 όπου ιερείς με δογματικά πιστεύω επιβάλλουν τις απόψεις τους σε εκπαιδευτικούς και δημόσιους λειτουργούς;
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα είναι ένα κράτος με καθεστώς ανεξιθρησκείας. Είναι;
Μιλάμε στα παιδιά μας για αγάπη και συναδέλφωση και μεσα στο σχολικό περιβάλλον που οφείλει να τους παρέχει προστασία και στοργή δέχονται απο την προνηπιακή ηλικία την απόρριψη και τον αποκλεισμό; Μιλάμε στα παιδιά μας για σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και τις διαφορετικές πεποιθήσεις και ταυτόχρονα τα χαρακτηρίζουμε «αβάπτιστα»;
Το Υπουργείο Παιδείας δεν θα έπρεπε να υποχρεώνει ολα τα σχολεία, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης να έχουν εναλλακτικό πρόγραμμα κάθε φορά που ακολουθείται μια θρησκευτική παράδοση ή ενα μάθημα θρησκευτικών;
Σε αυτό το κράτος μόνο τα παιδιά που χαρακτηρίζονται σαν «Χριστιανοί Ορθόδοξοι» χαίρουν σεβασμού; Όλοι οι υπόλοιποι πολίτες που πληρώνουν τακτικά τους φόρους τους δεν έχουν δικαίωμα να στέλνουν τα παιδιά τους σε ένα σχολείο όπου θα τους συμπεριφέρονται με σεβασμό και ευαισθησία;
Κύριοι, εδώ δεν μιλάμε για πολιτική. Δεν μιλάμε για συμφέροντα συντεχνιών και οργανώσεων ούτε για παρατάξεις. Δεν μιλάμε καν για ιδεολογίες.
Μιλάμε για τις συνειδήσεις των παιδιών μας.
Ελπίζω και εύχομαι οι ιθύνοντες να έχουν επίγνωση του τι σημαίνει αυτό σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο και να πράξουν ανάλογα. Είναι ήδη αργά.
σχόλια