ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περί έρωτος πολύς ο λόγος στη στήλη. Ιδιαίτερα παρατηρώ ότι οι γυναίκες βασανιζόμαστε περισσότερο στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εννοώ ότι μας απασχολεί με μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα το αν θα βρούμε έναν σύντροφο, το αν μας θέλει ο τάδε άντρας. Θα μας θλίψει περισσότερο η μοναξιά, μερικές φορές και σε σημείο κατάθλιψης. Ένας άντρας, επίσης, μπορεί να αναζητά έναν έρωτα, αλλά δε θα νιώσει τη ζωή του εξαιρετικά κενή, τόσο όσο μια γυναίκα. Θα πω ότι θαυμάζω αυτή την ικανότητα -ας το πω- των ανδρών, καθότι κι εγώ βρίσκομαι σε αναταραχή προσφάτως στα συναισθηματικά μου. Κι έρχομαι και αναρρωτιέμαι: γιατί άραγε το βιώνουμε το όλο θέμα τόσο επίπονα; Γιατί βλέπω τις φίλες μου να πτοούνται τόσο βαθιά από τη μοναξιά; Δεν μπορούμε άραγε να ζήσουμε μόνες μας για αρκετό καιρό και να νιώθουμε ωραία; Ποιοι είναι οι λόγοι άραγε;; Τόσο πολύ πια μας έχει πείσει το κοινωνικό και οικογενειακό μας περιβάλλον ότι είναι αφύσικο να είμαστε μόνες μας για πολύ καιρό;;;; (Εκ των προτέρων σας δηλώνω ότι θα με έθλιβε να δω σχόλια που αναπαράγουν κλασσικά και παρωχημένα στερεότυπα σχετικά με τη φύση των δύο φύλων, μερσί!)