ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"...με τους φίλους σου βγαίνω, επαφή να κρατάω..."μπορεί να μη βγαίνω με τους φίλους σου αλλά σήμερα που μίλησα με κάποιον δικό σου ένιωσα σαν να ήσουν εσύ.θα σου μεταφέρει τα συγχαρητήρια για την επιτυχία που είχες, έτσι μου είπε.πάνε 8 μήνες, χρειάστηκε να τους μετρήσω...έχω χάσει το μέτρημα.προσπαθώ να θυμηθώ τις κινήσεις σου, τον ήχο της φωνής σου, το βλέμμα σου και δυσκολεύομαι...ζορίζω το μυαλό μου, συγκεντρώνομαι και μετά σαν να έχω κουράσει τόσο τον εαυτό μου από αυτή την προσπάθεια που δένεται ένας κόμπος στον λαιμό μου και στο στομάχι.μου έχει περάσει λέω, αλλά θα έδινα τα πάντα να μπορούσα να το ξαναζήσω. μάλλον μου λείπεις τελικά. έχω τόσο μεγάλο πόθο να σε ξαναδω, να σε θυμηθώ, να σε αγγίξω, να σε μυρίσω....και ταυτόχρονα τόσο μεγάλο φόβο μη τυχόν επικοινωνήσεις μαζί μου ακόμα και για ένα τυπικό "ευχαριστώ"...δεν ξέρω αν αντέχω να μιλήσω μαζί σου, η τυπικότητα θα με ισοπεδώσει.αν κατρακυλήσω πάλι;αν η καθημερινότητα μου γίνει πάλι όπως τους πρώτους μήνες του χωρισμού μας;αν δεν κοιμάμαι τα βράδια όπως τότε;δε θα το αντέξω...αλήθεια.ακούω ιστορίες για ζευγάρια που είναι και πάλι μαζί μετά από χρόνια χωρισμού και σκέφτομαι εμάς...το πως χάθηκες όμως και το πόσο απόμακρος ήσουν στην τελευταία μας επικοινωνία δεν μου αφήνει περιθώρια...άραγε....ερωτεύτηκες; τόσο καιρό αποφεύγω να γράψω έστω και μια λέξη για σένα...και κοίτα τώρα...καληνύχτα.