ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι παντρεμένη περίπου 10 χρόνια. Τα τελευταία 7 γέννησα το παιδί μου, εγκατέλειψα τη δουλειά μου, έμεινα άνεργη στο σπίτι μαζί με τον γιο μου για να τον μεγαλώσω, βρήκα τελικά δουλειά σε χώρο εντελώς άσχετο με τις σπουδές μου, αντιμετώπισα κυρίως οικονομικά προβλήματα, άσχημη ψυχολογία, αποξένωση από φίλους και παρέες, μείωση αυτοπεποίθησης, οριακή μελαγχολία. Το παιδί μου το λατρεύω και ζω γι’ αυτό και μέσα από αυτό. Ο άντρας μου είναι καλός, γλυκός, τέλειος πατέρας και γεμάτος άγχος επί 24ώρου βάσεως για την δουλειά του που δεν πάει καλά, για τους λογαριασμούς που τρέχουν, για τα χρέη που μαζεύονται, για τους γονείς που μεγαλώνουν και γερνάνε, και ξεχνάει να ζήσει μαζί μου. Το ξεχνάω κι εγώ, γιατί τις ελάχιστες στιγμές που είμαστε μαζί καθημερινά, οι δυό μας μόνο, είμαστε δυστυχώς δυο μονάδες καθισμένοι σε δυο διαφορετικούς καναπέδες και αναλισκόμενοι ο καθένας στις δικές του καθημερινές αγχωτικές σκέψεις. Συζήτηση πέρα από τα θέματα της καθημερινότητας δεν παίζει. Βόλτα, παρέα, παιχνίδι, δεν υπάρχει μεταξύ μας. Υπάρχει αγάπη, κάπου υπάρχει, τη βλέπω μερικές φορές, την φέρνω στο σπίτι κι εγώ, μετά πέφτει πάλι σε χειμερία νάρκη. Και η ζωή περνάει και λέω γιατί γαμώτο, είναι όμορφο να ζεις την αγάπη, είμαστε νέοι, είμαστε υγιείς, έχουμε ένα υπέροχο ανθρωπάκι.Εγώ λοιπόν θα το παλέψω. Αυτό.