ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσα πρόσωπα έχει αλήθεια η βία; Θες να τα μετρήσουμε; Θα ξημερώσουμε. Αν επιμένεις όμως ας το κάνουμε. Ένα το δικό μου, δύο το δικό σου, τρία εκείνου που μας παρακολουθεί σιωπηλός, τέσσερα…. Πώς; Εμείς δεν ασκούμε την βία; Γιατί εμείς γνωρίζουμε, είμαστε καλύτεροι, δεν είμαστε σαν τους άλλους, τους ρατσιστές, τους αμόρφωτους, που δέρνουν, βιάζουν, σκοτώνουν. Αλήθεια μικρή μου Λαίδη Μάκβεθ; Γιατί τότε τα χέρια σου -ενώ τα πλένεις- δεν είναι ποτέ αρκετά καθαρά; Τι έκανες για να σταματήσεις το χέρι που υψώνεται να χτυπήσει, να κλέψει, να εκφοβίσει; Κλικ… κλικ… κλικ… Αρκεί να συνηθίσεις τον ήχο. Η συνήθεια, έξις, ό,τι μας κατασπαράσσει αθέατη, σιωπηλή, σε κάθε μας ανάσα. Κλικ… κλικ… κλικ… Αν σου έβαζα ένα όπλο στο χέρι και ένα άλλοθι ξέρεις πόσο εύκολο θα ήταν να πατήσεις την σκανδάλη; Αλλά εσύ δεν θα έκανες ποτέ. Εσύ είσαι άλλο. Δεν είσαι σαν όλους αυτούς. Είσαι κάτι ξεχωριστό. Ανώτερο. Το βλέπεις το όπλο, που σου σφίγγω στο χέρι; Τι είναι όλοι αυτοί οι κατώτεροι, οι βρώμικοι, οι αμόρφωτοι, οι πεινασμένοι για αίμα; Υπάνθρωποι, που δεν θες να είναι δίπλα σου, σε ενοχλούν, να φύγουν, να πάνε αλλού. Δες στον καθρέφτη μετέχουσα της ανθρωπιστικής παιδείας και του Homo Universalis, κοίταξε καλά να δεις το πρόσωπο της βίας. Μπερδεύτηκες; Πάμε το μέτρημα από την αρχή. Ένα το δικό μου… Δύο το δικό σου…. Θυμάσαι τα στρατιωτάκια σου που παρέτασσες σε μάχες και αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος δεν εξεγείρεται. Γιατί δεν κάνει μια επανάσταση, να βγει στους δρόμους, να φωνάξει, να ανατρέψει όλο αυτό που μας πλακώνει. Και θα βγεις και εσύ μαζί τους. Αργότερα. Να δεις λίγο τηλεόραση πρώτα, να ενημερωθείς τι γίνεται στο facebook, να ξανακάνεις τους λογαριασμούς σου και αν υπάρχει η ευκαιρία να χωρέσει και λίγο σεξ στο πρόγραμμα. Λίγο πιο κοντά σου, λίγο πιο μακριά τα ίδια κάνω και εγώ. Και είναι αυτή η σιωπηλή κραυγή, που κάνει τα αυτιά μου να πονούν. Ασφυκτιώ σ’ αυτήν την βία την μουγγή, την δίχως όνομα, δίχως ταυτότητα που έχει το πρόσωπό μου, το δικό σου, εκείνου που μας κοιτά σιωπηλά. Ας ξεκινήσει η επανάσταση χωρίς εμένα. Εγώ τώρα εξασκώ την υποκριτική. Δίνω το εισιτήριο μου χαμογελώντας στον άγνωστο που με προσπερνά, κρεμώ το φαγητό που δεν χρειάζομαι δίπλα στον κάδο (ποτέ μέσα στα σκουπίδια), χαρίζω τα ρούχα, που δεν φορώ πια και λέω πως είμαι αλληλέγγυα σε κάθε άγνωστο που δεν έχει όνομα, ιστορία, παρελθόν, μέλλον στον δικό μου κόσμο. Και δεν απαντώ στο τηλέφωνο εκείνου που με ψάχνει γιατί του έχω θυμώσει, εξαφανίζομαι από όλους εκείνους που κάποτε σήμαιναν τόσα. Δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο για καφέ να τους ρωτήσω πώς ήταν η μέρα τους, με τι γέλασαν, με τι έκλαψαν και αν τους αγαπά κανείς εκτός από εμένα. Στο διάβολο. Η επανάστασή μου δεν θα γίνει για αυτούς. Εγώ θα σώσω τους άλλους. Τους No Name. Αυτοί με το Name να σωθούνε μόνοι τους. Το ίδιο κάνω και εγώ. Σώσον εαυτόν σωθείτω. Λέγεται επιβίωση, εξέλιξη κατά Δαρβίνον ίνα το θέσω πιο κομψά κατά πως μου πρέπει. Εμένα που είμαι ξανθιά, με μάτια γαλανά, δέρμα λευκό και δεν αντέχω τον ήλιο και αποφάσισα να επικηρύξω κάθε No Name θέτοντάς τον υπό την προστασία μου. Είναι πιο εύκολο να σώζεις έναν No Name ή και περισσότερους. Όποτε μπορείς, όποτε σου κάνει κέφι και για όσο σου κάνει κέφι. Πώς να σώσεις έναν Name που σου θυμίζει τα σκοτάδια σου; Που σε έφερε εκεί που σε είδες. Εκεί που βγήκαν τα κρυμμένα σου τέρατα από το σκοτάδι του κρεβατιού σου, τα άδυτα της ντουλάπας και ξεχύθηκαν στους δρόμους αλαλάζοντας. Τα αναγνωρίζεις; Το πρόσωπό σου φορούν. Τα ακούς; Βαρ… βαρ… βαρ…. Η ζωή μας είναι το μικρό μας τζίνι που πραγματοποιεί κάθε ανομολόγητη ευχή μας. Μας δίνει εξουσία. Πώς θα μπορούσε να μας διαφθείρει καλύτερα; Έχουμε απόλυτη εξουσία και όλα τα απαραίτητα άλλοθι να κάνουμε οτιδήποτε.Έχω ένα σωρό δικαιολογίες που δεν είμαι εκεί. Εσύ φταις. Όχι εγώ. Όπου και να το πω θα με πιστέψουν, θα με κοιτάξουν με κατανόηση και θα με αγκαλιάσουν τρυφερά όλοι αυτοί οι No Name για το πόσα υπέφερα από εσένα Name. Και είμαι καλή. Δεν θα πω πουθενά για τις στιγμές που σχεδιάζαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μαζί. Δεν θα πω λέξη για τα γέλια, τις αγκαλιές, την αγάπη και την τρέλα που μοιραστήκαμε. Θα φορέσω γάντια να κρύψω το αίμα σου και θα δείξω τα σημάδια που άφησες πάνω μου. Και αργεί πολύ ακόμα αυτή η επανάσταση… Και τώρα; Πότε θα γίνω ο ήρωας τους; Τώρα που απέτυχα να είμαι ο δικός σου; Στο διάβολο να πάει η Επανάσταση! Ας ξεκινήσει χωρίς εμένα. Σαν ξεκινήσει, θα είμαι και εγώ εκεί. Για κάθε κατατρεγμένο No Name απανταχού της γης. Γιατί τώρα.... Χωρίς εσένα, ξαναέγινα και εγώ ένας No Name και αυτήν σου την ΒΙΑ δεν στην συγχωρώ. Και θα μπω στην πρώτη γραμμή. Και θα πολεμήσω. Και θα πεθάνω ηρωικά. Για μένα. Για κανέναν άλλον No Name. Γιατί αργούν; Ας ξεκινήσει επιτέλους κάποιος άλλος την επανάσταση. Είμαι απασχολημένη να βιάζω σιωπές. Δεν προλαβαίνω. Καταλαβαίνετε…..Spark D' Ark