ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέφτομαι. Και όσο σκέφτομαι με πιάνω να μισώ τον εαυτό μου. Όχι, σίγουρα όχι με εκείνο το δηλητηριόδες μίσος, αφού αν επρόκειτο περί αυτού θα είχα δηλητηριαστεί από καιρό. Είναι το αίσθημα ότι δεν τα καταφέρνω πότε και πως πότε δεν θα πετύχω τίποτα. Και όσο πασχίζεις τόσο πιο ακράδαντα εδραιώνεις την ανικανότητα σου αυτή. Ο λογικός μου εαυτός, ή ίσως κάποιος άλλος, δεν δείχνει, οικειοθελή τουλάχιστον, λύπηση. Μέσα μου όμως υπάρχει ένα πεδίο μαχών. Τα στρατόπεδα δύο, και βασίζονται σε θεμέλια υπεράσπισης. Τελικά με μισώ ή προσπαθώ να με δικαιολογήσω; Και αν ισχύει το δεύτερο, για ποίο, τί, αμάρτημα; Και σκέφτομαι κάποιες φορές τους ανθρώπους που με γνώρισαν χωρίς να τους επιβληθεί, και τους άνοιξα το μυαλό μου, οι περισσότεροι πλέον χαμένοι. Σκέφτομαι πως τους ερωτεύτηκα, και πολλούς μπορώ απομακρυσμένη πλέον από φθόνο και μίσος, μα ίσως και από καταστάσεις, να πω πως τους αγάπησα και πάντα θα είμαι δίπλα τους άμα με χρειαστούν (μα τι λέω;).. Σκέφτομαι λοιπόν γι'αυτούς. Και πως όλα έμοιαζαν, ή τα χαν προμελετήσει. Και λέω πως όλους τους εγνώρισα σε κάποια ύστατη στιγμή, και βαδίσαν αργά, και ΈΚΑΤΣΑΝ απέναντι μου, στο ύψος μου, σαν άλλος από μηχανής θεός. Τυφλές ελπίδες για να αναπτερωθεί ένα ηθικό σπασμένο και τσακισμένο. Ήμουν χαμηλά, και για εκείνους έπεσα τελείως, έπεσα σε μια κατάσταση ναρκωμένης χαράς. Ψευδαίσθηση ή αλήθεια, δεν μπορώ στ'αλήθεια να ξεχωρίσω, μα ένιωθα δίπλα τους πως άξιζα. Γι'αυτό τους μίσησα όταν έφευγαν. Πάντα με άφηναν πιο κάτω από ότι με έβρισκαν. Μα τους δικαιολογούσα κάπου κάπου. Μα πάλι λέω πως δεν θέλω πια να με ανακουφίσουν με την πρόσκαιρα πρόστυχη παρουσία τους. Ίσως να τους χρειάζομαι, μα πάλι πως; Πως μπορούν να με εγκαταλείπουν; Γυρίζω έτσι πάλι στο εγώ. Όχι το εγωιστικό, ούτε κάποιο ειρωνικό 'πάλι εγώ φταίω'. Κάπου κάτι πάει στραβά, και οι μεγάλοι παραστάτες της στιγμής μου, πέφτουν σαν πιόνια μιας παρτίδας σκακιού που χει τελειώσει ή τραπουλόχαρτα που πήρε ο αέρας.. (ο ρομαντισμός μας μάρανε) Ίσως βέβαια να επίτευξαν τον σκοπό τους να με ενθαρρύνουν. Πράγματι, το επίτευξαν αυτό οι πιο σημαντικοί. Και έτσι πλέον ολόκληρονοντας το έργο τους έσπευσαν σε ένα νέο. Δεν έβλεπες όμως στους περισσότερος κάποια χαρά στο βλέμμα. Ή ίσως πρέπει να το ξαναμελετήσω αυτό το σημείο. Και τέλος αναρωτιέμαι αν ήτανε επειδή τους στεναχωρουσε όπως στεναχωρεί κάθε αποχωρισμός, επειδή έχασαν το χρόνο τους ή από τύψεις πως ίσως ξανακυλήσω. Η εκμηδενιστική μου τάση συνήθως με οδηγεί στο συμπέρασμα πως μετάνιωσαν, δεν με αγάπησαν, με μισούν πλέον, και και και.. Νιώθω συχνά σαν αυτοκίνητο που το πήραν για test drive αλλά στο τέλος, είτε λόγο χρημάτων, είτε μιας πιθανής μη ικανοποίησης των προσδοκιών, επιστρέφει στο κατάστημα περιμένοντας νέο αγοραστή/δοκιμαστή. Τέλος, αναρωτιέμαι αν βρήκαν αυτό που ζητούν.