ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λόγια ενός αιρετικού συγγραφέα ή ποιητή...όμορφη φράση ,μα κρύβει κινδύνους .Εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να την προφέρω με σιγουριά .Ίσως μετά απο καιρό να μπορώ μα τώρα βάζω ένα ερωτηματικό στο τέλος...αξίζει?Μπορεί ποτέ να μην καταλάβεις αν επέζησαν ή πολεμούν ακόμα...Μπορείς όμως να τους αγαπάς και ας μην το ξέρουν.Μπορείς να τους σκέφτεσαι και ας μην το νιώθουν.Μα πρέπει όμως απο την αρχή να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να δεις την αλήθεια τους.Όσο καθυστερείς να τη δεις ,τόσο πιο σκληρή θα σου φανεί στην πορεία...Για μένα άξιζε για τις λίγες στιγμές ,δεν ήταν πολλές ,που ζήσαμε ένα μακρινό καλοκαίρι.Σε ένα νησί που αγαπάμε ,μοιραστήκαμε μια ανατολή και αγγίξαμε ο ένας το χέρι του άλλου .Για λίγο ,δεν ήταν πολύ ,μα αυτό το λίγο αρκούσε για το δικό μου το πάντα .Κι εγώ μεγάλωσα ,κι εσύ έφυγες ,γιατί εσύ είχες μοιραστεί κι άλλες τέτοιες στιγμές και μπορούσες να φύγεις.Είπα κι εγώ τότε στον εαυτό μου πως έφυγα ,μα έμεινα πίσω ,στο λιμανάκι μας ,να ελπίζω να γυρίσεις να με δεις λυπημένη .Ξέρεις όταν είναι κανείς λυπημένος ,του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα ...Το λέει ο μικρός πρίγκιπας όχι εγώ...Σε ευχαριστώ που με έκανες να σε ερωτευτώ ,περισσότερο και απο όσο μπορούσα τότε να αντέξω..Το ξέρω πως δεν πολεμάς πια και είσαι ευτυχισμένος .Το ξέρω πως για σένα δεν ήμουνα παρά μία ανατολή απο τις πολλές που μοιράστηκες .Κι αν για μένα ήσουνα κάτι παραπάνω ,το φυλάω μέσα μου και στα όνειρα μου μπορώ να το αναζητώ ,όποτε το έχω ανάγκη.Κι εκεί κάπου σε φαντάζομαι να κάνεις κι εσύ το ίδιο.Ακόμα δεν σε έχω βγάλει απο μέσα μου και έχω πάψει και να το προσπαθώ.Εγώ πάντως απο τότε αφήνω τα μαλλιά μου λυτά...