ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οτι περασε απο πανω μου ενα τρακτερ και με ισοπεδωσε. Ειμαι ενα με το χωμα, χαλκομανια, σκατα πατημενα. Καπου εδω μεσα διαβασα πριν μερες οτι οποιος περιμενει πολυ δεν πρεπει να περιμενει πολλα. Εγω περιμενα τοσο πολυ και τελικα πηρα ....ασε να μην πω καλυτερα. Το χειροτερο ολων ειναι οτι επειδη ειμαι τραγικα κλειστος τυπος κανεις δεν ξερει τι μου συμβαινει και επειδη ειμαι εγκληματικα εγωιστρια σε κανεναν δεν μπορω να μιλησω. Θελω να κλαψω μεχρι να κοιμηθω απο την εξαντληση αλλα ειμαι στο πατρικο μου οποτε θα με ρωτανε πως και τι. Νιωθω τοσο ασχημα που νομιζω πως δε θα με ενοιαζε ακομα και αν πεθαινα αυριο το πρωι. Για οτι μου συμβαινει φταιω σε μεγαλο βαθμο. Αισθανομαι τοσο ασχημα και δεν ξερω τι να κανω. Δεν εχω αισθανθει πιο ασχημα στη ζωη μου. Δεν εχω κουραγιο να παρω τα ποδια μου. Ποσο πιο κατω εχει?