ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή τη φράση την άκουγα συχνά, από τον πατέρα ή τον φροντιστή μου μέχρι τον πιο άκυρο τύπο που ρώταγε τα μόρια που έβγαλα.-τέλη Αυγούστου ανακοινώθηκαν οι βάσεις.θυμάμαι εκείνη τη μέρα. πέρασα στην πρώτη επιλογή. όχι την δική μου, των γονιών μου.όλοι οι συμμαθητές μου βγήκαν εκείνο το βράδυ να το γιορτάσουν.εγώ επέλεξα να μην το κάνω. τουλάχιστον ένιωθα το χρέος να υπάρξω ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου. Έκλαψα. Αρκετές ώρες. Μου φαινόταν αδιανόητο αυτό που πλησίαζε. Άλλα όνειρα έκανα τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά το τελευταίο. Ήταν εκείνα τα όνειρα που με κρατούσαν ξύπνιο τα βράδια πάνω από βιβλία και τετράδια.-πρώτη μέρα στη σχολή. ένα μάτσο λυσσασμένα κομματόσκυλα έπεσαν πάνω μου.τσακώνονταν για το ποιος θα με τραβήξει προς το μέρος του.Ένιωσα αηδία,αποστροφή και ταυτόχρονα ένα αίσθημα τρόμου και λύπης.Δεν ανήκω εδώ σκέφτηκα.Ήθελα να γυρίσω πίσω και να φύγω.Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε.Ακόμα το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που περνάω την πόρτα του πανεπιστημίου. Μόνο που το συναίσθημα αυτό μεγεθύνεται. Ενισχύεται και από άλλους παράγοντες: το αντικείμενο σπουδών, άτομα που γνωρίζω εκεί μέσα, καθηγητές δίχως μεταδοτικότητα βολεμένοι του συστήματος, τα ματ που πολιορκούν απέξω, τους τρομαγμένους μετανάστες στους διαδρόμους. ''Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα...''Τουλάχιστον όχι όσον αφορά τη δική μου,ενδεχομένως ιδιάζουσα, περίπτωση.