ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα είναι μια θλιβερή για την οικογένειά μου επέτειος, όχι δεν είναι αρρώστια ,δεν είναι θάνατος ,είναι η μέρα που κάποιοι αποφάσισαν να γκρεμίσουν την ήσυχη και απλή ζωή του συζύγου μου την δικιά μου και των 2 παιδιών μας.Έτσι χωρίς λόγω τον έδιωξαν από την δουλειά του αφήνοντάς τον ξεκρέμαστο και εμάς τρομαγμένους. Τότε είπαμε πως θα τα καταφέρουμε οπλιστήκαμε με θάρρος και αρχίσαμε την αναζήτηση.Αλλάξαμε τον τρόπο ζωής μας αλλά δεν μας πείραξε, τις ανάγκες μας αλλά και πάλι δεν ενοχληθήκαμε και ο καιρός περνούσε κουτσά στραβά μπήκα εγώ στο επαγγελματικό παιχνίδι, Εκείνος όμως κάθε μέρα εισέπραττε και μια νέα απόρριψη.Είναι βλέπετε κακούργημα να είναι κανείς πανεπιστημιακός 40 χρονών και να ζει στην Ελλάδα. Τρία χρόνια τον βλέπω να βουλιάζει στην κατάθλιψη , να χάνει την πίστη στον εαυτό του, να κλείνεται όλο και πιο πολύ σε κάτι που κρατάει εμάς την οικογένειά του απέξω.Δεν ξέρω τι να κάνω για να τον βοηθήσω και τότε κοιτάω δίπλα μου και βλέπω κάποιους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε και λυπάμαι όλο και περισσότερο για την κατάντια όχι την δικιά μας αλλά αυτών που αβασάνιστα μας οδήγησαν στην απόγνωση , την εγκατάλειψη και στο τέλος τον ξεριζωμό.Εμείς θα έχουμε μνήμες από την χώρα μας φεύγοντας ο μικρός μου γιος όμως όχι.