ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, φίλος, συνεργάτης, εραστής, δάσκαλος - όλο το πακέτο έφυγε εξωτερικό για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Εδώ χαραμιζόταν... το ταλέντο του, τις ικανότητές του... Μιλάμε κάθε μέρα και μου λείπει απίστευτα - ενώ στην αρχή προσπαθούσα να κοροϊδέψω λίγο τον εαυτό μου- so what? He's gone. Big deal. τώρα νιώθω την κατάθλιψη να μου χτυπάει τη πόρτα.Νομίζω πως μέρα με την μέρα το κενό που άφησε στην καθημερινότητά μου γίνετε πιο μεγάλο. Επειδή ήταν τόσα πράγματα μαζεμένα μου είναι δύσκολο να βρω παραμικρό καταφύγιο από το να μην τον σκέφτομαι οτιδήποτε και αν κάνω μέσα στην ημέρα- ενώ αυτό το διάστημα για κάνα μήνα δυο δεν θα έχω δυνατότητα να αλλάξω το περιβάλλον μου (ναι το είχα σκεφτεί ως μια λύση).Μου είναι δύσκολο να του το εκφράσω γιατί δεν θέλω να τον στεναχωρήσω - ίσα ίσα το είχαμε συζητήσει πολλές φορές πριν φύγει ότι με θέλει δυνατή εδώ, ότι θα υποφέρει και αυτός εάν θα είμαι χάλια εδώ. Ότι αυτό θα του αποσπάει τις δυνάμεις από τον στόχους του - Δουλειά και προκοπή))).... εγώ που έμεινα στα ίδια και δεν καταλαβαίνω γιατί είμαι εδώ και τι περιμένω να γίνει σε αυτή την χώρα, και τι με κρατάει (οικογένεια δεν έχω, ούτε περιουσία που θα αφήσω...) Φοβάμαι πως είμαι δειλή και το χειρότερο έχω πιάσει τον εαυτό μου να εύχεται να μην καταφέρει εκεί μπας και γυρίσει - πόσο λάθος! Επειδή δεν μπορώ να ανεβώ εγώ ας κατεβεί αυτός...Ντρέπομαι... και μου λείπει παρά πολύ.