ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες ξεκίνησα για δουλειά με το αυτοκίνητο. Έστριψα στο ένα στενό, μετά στο άλλο και γκάζωσα να προλάβω το φανάρι...μην τύχει και καθυστερήσω 5' να μπω στο μαντρί...μην τύχει και κοντοσταθώ να ρωτήσω απλά (χωρίς να είναι σίγουρο πως θέλει να μου πει) αν είναι καλά ο ξανθός, ταλαιπωρημένος, ξυπόλητος άντρας στην άκρη του δρόμου. Μπορεί να μην ήθελε και τπτ. Δεν ζητιάνευε, δεν παρακαλούσε, δε προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή...Απλά αναρωτιέμαι πότε στο διάολο αντικαταστάθηκε η ανθρωπιά μου από το φόβο και τη βιασύνη.Με κάνει να σιχαίνομαι το πετσί μου αυτή η μετάλλαξη. Δε μας έμαθαν έτσι γμτ. Στην Έλλάδα πάντα θα σου δώσει κάποιος ένα ποτήρι νερό μου έλεγε η γιαγιούλα μου. Αν βλέπει από εκεί που είναι παίζει να σιχαίνεται κι εκείνη...