Μοντέλο και ηθοποιός, με καταγωγή από το Μπορντό, η δις υποψήφια για Σεζάρ Λου ντε Λαάζ ξεχώρισε πρόπερσι στο αισθαντικό «Respire» της Μελανί Λοράν και τώρα, στη «Μεγάλη Αναμονή» του Πιέρο Μεσίνα, αντέχει απέναντι στη σπουδαία Ζιλιέτ Μπινός, σε ένα δράμα με θέμα το αδιανόητο ψέμα μιας μάνας στη φιλενάδα του γιου της που μόλις έχασε τη ζωή του, ένα καλοκαίρι στη Σικελία.
— Με το που φτάνει η Ζαν στο σπίτι του φίλου της στη Σικελία, ενώ δεν έχει πληροφορηθεί τον θάνατό του, μιλάει με τη μητέρα του, την Άννα, και φαίνεται να καταλαβαίνει τι έχει γίνει αλλά να μη θέλει να το αποδεχθεί.
Έτσι είναι ή, τουλάχιστον, έτσι θέλησα, συνειδητά, να το χειριστώ. Η Ζαν μάλλον αναγνωρίζει το ψέμα που της λέει η μητέρα του φίλου της, του Τζουζέπε, και προτιμά να το μεταφράσει ως αλήθεια γιατί θα της έπεφτε πολύ βίαιο να το παραδεχθεί, τουλάχιστον έτσι όπως προσγειώνεται σε μια διαφορετική πραγματικότητα, σε ξένο περιβάλλον. Από την άλλη, αιωρείται για πολλή ώρα η αμφιβολία όσον αφορά το όριο ανάμεσα στο μυστήριο και στο ψέμα, το τι θέλει να πιστέψει η καθεμία από αυτά που λέγονται και πότε προτιμά να αποκαλυφθεί, ανάλογα με το πότε θα είναι έτοιμη.
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο καριέρας ή κάποιο πρότυπο ηθοποιού στο οποίο θέλω να μοιάσω. Το επάγγελμά μου, άλλωστε, προσφέρει αυτή την ευκαιρία της ποικιλίας − σήμερα εδώ, αύριο ποιος ξέρει πού... Δεν το πολυσκέφτομαι.
— Διαβάζοντας το σενάριο, σας πέρασε από το μυαλό πως η επιλογή της μητέρας να αποσιωπήσει τον θάνατο του παιδιού της για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα, αφήνοντας στο σκοτάδι έναν άνθρωπο, με τον οποίον ωστόσο αποκτά οικειότητα, έχοντας ήδη μια εξ αγχιστείας σχέση, μπορεί να είναι μια υπερβολή;
Αυτό που διατηρώ ως αρχή είναι να μην κρίνω τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε κατάσταση ακραίας λύπης και δυσβάσταχτου πόνου, πόσο μάλλον σε τέτοιο πένθος. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να τοποθετούμαι κριτικά απέναντι σε λεπτές καταστάσεις. Όταν κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να κατανοήσει μια μητέρα που χάνει το παιδί της, πρέπει να έχει υπόψη του πως οποιαδήποτε αντίδραση εμπίπτει στη σφαίρα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
— Πώς δουλέψατε πάνω στο συναίσθημα του σφοδρού πένθους;
Ήμασταν περιορισμένοι στη βίλα, που λειτουργούσε ως το κεντρικό πλατό. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, η αφόρητη ζέστη της Σικελίας, οι πολλές λήψεις που προτιμούσε ο Μεσίνα, χωρίς πάντα να μας εξηγεί τον λόγο, μας οδήγησαν σε μια κατάσταση σωματικής εξάντλησης και ψυχικής εγκατάλειψης.
— Περιγράψτε μου τη θέση σας ως ηθοποιού απέναντι στη Ζιλιέτ Μπινός.
Ο Πιέρο Μεσίνα, ο σκηνοθέτης μας, δεν ήθελε να συναντηθούμε καθόλου πριν από το πρώτο πλάνο. Σοφή επιλογή, όπως αποδείχτηκε, αλλά μοιάζει και με δηλητηριασμένο μήλο. Θα με ανακούφιζε να την είχα γνωρίσει πριν από τα γυρίσματα, σε ανθρώπινο επίπεδο, θα με καλμάριζε, αλλά, από την άλλη, η απότομη συνάντηση στα δύσκολα με έβαλε σε μια ταιριαστά ευάλωτη θέση. Ωστόσο, από τη στιγμή που ξεκινήσαμε, ξέχασα εντελώς πως είχα απέναντί μου την Μπινός, γιατί είναι τόσο γενναιόδωρη και απλή στην επαγγελματική της προσέγγιση, που ξέχασα ποια ήταν και ουσιαστικά, και αβίαστα, δούλευα με μια συνάδελφο και όχι με την «Binoche».
— Εμείς, βέβαια, όταν παρακολουθούμε την Μπινός, δεν βλέπουμε απλώς μια ηθοποιό αλλά ένα εντυπωσιακό πρόσωπο και μια προσωπικότητα ικανή για τα πάντα στο πανί…
Ε, γι’ αυτό είναι σπουδαία, για τις αποχρώσεις που πετυχαίνει στους ρόλους της, αλλά, πιστέψτε με, στην πραγματικότητα είναι ελάχιστα πολύπλοκη.
— Είστε ικανοποιημένη με το επαγγελματικό έδαφος που έχετε ήδη καλύψει; Παρά το νεαρό της ηλικίας σας, το βιογραφικό σας παρουσιάζει ενδιαφέρον και η «Μεγάλη Αναμονή» σας φέρνει σε μια ταινία εκτός Γαλλίας, με Ιταλό σκηνοθέτη.
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο καριέρας ή κάποιο πρότυπο ηθοποιού στο οποίο θέλω να μοιάσω. Το επάγγελμά μου, άλλωστε, προσφέρει αυτή την ευκαιρία της ποικιλίας − σήμερα εδώ, αύριο ποιος ξέρει πού… Δεν το πολυσκέφτομαι. Όσα φέρει η ζωή, ανάλογα με την τύχη και τη συγκυρία – η ρευστότητα αυτή μού πάει. Δεν έχω κανένα στρατηγικό πλάνο, δεν ελέγχω πλήρως τα επαγγελματικά μου βήματα.
— Συνεπώς, σας αρέσει το ρίσκο.
Αν δεν μου άρεσε, θα έπρεπε να αλλάξω επάγγελμα, νομίζω…
— Έχετε κάποια προτίμηση σε σκηνοθέτες;
Χθες είδα για πρώτη φορά το «Ghost Dog» του Τζάρμους και το λάτρεψα. Τον «Άνδρα της Κομμώτριας», επίσης, που είδα πολύ πρόσφατα. Μου αρέσει πολύ ο Πάολο Σορεντίνο.
— Ο Πιέρο Μεσίνα, ο σκηνοθέτης της «Μεγάλης Αναμονής», ήταν βοηθός του.
Σωστά. Το στυλ τους είναι διαφορετικό ωστόσο.
— Έχετε «αμερικανικά» όνειρα;
Για να τα αποκτήσω, πρέπει να μάθω να μιλάω καλύτερα αγγλικά. Γιατί όχι; Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω, να βρίσκομαι μακριά από αυτά που ήδη γνωρίζω, να διαπιστώνω αν υπάρχουν και ποια είναι τα διαφορετικά είδη εφαρμογής στη δουλειά μου, να βλέπω, εν πάση περιπτώσει, τι κάνουν οι ξένοι συνάδελφοι και σκηνοθέτες. Μετά από αυτό το ιταλικό φιλμ, θα γυρίσω μια ταινία στην Πολωνία.
— Η υποψηφιότητά σας για Σεζάρ Καλύτερης Νέας ηθοποιού σάς ξάφνιασε ή ήταν κάτι που περιμένατε;
Με ξάφνιασε. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το σχολείο και δεν καταλάβαινα το σύστημα βαθμολόγησης ανθρώπων. Οτιδήποτε είναι βράβευση και ανταμοιβήτο βρίσκω καταπληκτικό, και εξαιρετικά ευπρόσδεκτο, γιατί το επάγγελμά μας είναι εντελώς υποκειμενικό και η αξιολόγηση εξαρτάται από την καλή πίστη και τη γενναιοδωρία των συναδέλφων και των ειδικών. Είναι θέμα γούστου και ευαισθησίας, διότι τι σημαίνει «ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο»; Για μένα, τίποτα συγκεκριμένο. Είναι cool κι ευχάριστο, όμως δεν δουλεύω για την αποτίμηση, αλλά για να χαίρομαι και να δημιουργώ.
σχόλια