ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

λοιπόν. τέσσερις η ώρα το πρωί και πίνω τον ελληνικό που άφησα από το μεσημέρι. δε γουστάρω να κλαφτώ κι ας νιώθω ηλίθια, κι ας γέρασα πριν την ώρα μου. προσπαθώ να καταλάβω γιατί μαλακιζόμαστε στην πραγματική ζωή, γιατί το παίζουμε μοιραίοι και τα σχετικά, όταν το μόνο που ζητάμε είναι λίγη αγάπη. ναι βρε μαλάκα, λίγη αγάπη να μπορέσουμε να την παλέψουμε. κοιτάζω τα σπίτια των γειτόνων μου και τις ταράτσες των πολυκατοικών. αν δε βρω μια έννοια, έναν άνθρωπο, ένα μέρος να ερωτευθώ σύντομα θα την κάψω την πουτάνα την πόλη. όλο ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ. όλο σιχαμένα, δυστυχισμένα εγώ. μα δεν είναι να θες να εξαφανιστείς;;; εσύ που διάβασες ως εδώ το παραλήρημα μου, κάνε μου μια χάρη. αύριο που θα βγεις έξω, χαμογέλα σε κανέναν άνθρωπο, μπορεί να το έχει ανάγκη.. καλημέρες :)