ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ναι ‘μαι…. Τελευταια μέρα στην αγαπημένη μου παραλία…στο αγαπημένο μου νησί..που πέρασα σχεδόν 3 ολόκληρα χρόνια…Μια χαρά και μια λύπη μαζί τα συναισθήματά μου..Χαρά γιατί ξεκινάω κάτι καινούριο στην ζωή μου αλλά όχι μόνη μου πλέον..αλλά με τον άνθρωπό μου,σε ένα άλλο μερος…και λύπη..γιατί αφήνω πίσω μου ένα μέρος που τόσο αγάπησα με τόσες όμορφες αναμνήσεις …και τόσους αγαπημένους ανθρώπους…Δεν είμαι σίγουρη για την απόφαση μου..αλλά λέω να το τολμήσω και να ρισκάρω..να τα παρατήσω όλα ..σπίτι..δουλειά..φιλίες ..για έναν ανθρωπο…Αν δεν το δοκιμάσω δεν θα μάθω ποτέ αν άξιζε στα αλήθεια…Και να’μαι ..στο απέναντι νησί..σε ένα άλλο σπίτι..η θέα από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου όμως να παραμένει η ίδια, λες κ δεν θέλει αυτό το μέρος να το ξεχάσω …ένα μικρό ακατοίκητο νησάκι..που με κάνει να νιώθω πιο κοντά σε αυτά που άφησα πίσω μου…Σε κάθε δύσκολη στιγμή που συναντώ σε αυτόν τον τοσο διαφορετικό τόπο με τους όχι και τόσο φιλόξενους ανθρώπους..παρηγοριά μου όταν βραδυάζει τα φώτα από το απέναντι νησί…το νησί μου…Τι εκανα αναρωτιέμαι? Ακόμα δεν ξέρω αν πήρα την σωστή απόφαση να φύγω..Ο καιρός θα δείξει για ακόμη μια φορά στην ζωή μου…Κάποιες στιγμές είμαι σίγουρη ότι έτσι έπρεπε να γίνει και κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να τα αφήσω όλα τόσο εύκολα και να φύγω…Ένα πράγμα μόνο έχω κρατήσει για τον εαυτό μου…μέσα σε ένα κουτάκι,έχω κρύψει μια πέτρα από την αγαπημένη μου παραλία..κάθε που νιώθω μοναξιά ή νοσταλγία….την κρατάω στα χέρια μου..κλείνω τα μάτια μου κ σκέφτομαι ότι είμαι εκεί…