ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι η απόσταση αυτό που μας ενώνειτο χάσμα μονάχα μας χωρίζειΠάντα, μονάχοι θα 'μαστεό,τι κι αν γίνει, μόνοιΩ όχι, αγαπημένε. Φίλε μουδέξου το φευγαλέο συναπάντημα μαςλίγοι βρέθηκαν στο ίδιο σημείομαζίλίγοι γεύτηκαν την ενότητα σε κοινό χρόνοΣώπα, οι λέξεις είναι που μας χωρίζουν,που ακρωτηριάζουν την ψυχήΤο Νόημα δεν καλύπτει την ΑνάγκηΟ Σκοπός είναι κάτι βαθύτερο, μην μιλάς άλλο γι αυτόοι λέξεις μας κλέβουν την αλήθειαεκείνη την αλήθεια που φανερώνεται σ' όσους την βιώνουνΩ σύντροφε, εραστή, φίλε... τι σημασία έχει αν πιστεύουμε στο ίδιο όνομα του θείου, της ειρήνης, της αγάπης, της ζωής; Δεν αρκεί που πιστεύουμε, δεν φτάνει που οι διαδρομές μας συναντιούνται γι' απόψε;Ας αφήσουμε τις υποσχέσεις, είναι μόνο μια πρόφαση που ζητώ για να σε σφιχταγκαλιάσωνα νιώσω πως είναι να είσαι αιώνιος μέσα στο εφήμερο, για λίγοοι λέξεις εμπαίζουν με την ειλικρίνεια μουάκου την ψυχή μου πως σφαδάζει, πόσο εύγλωττα μπερδεύεται η σάρκα μου με την δική σουΜου φτάνει ένα βλέμμα προσηλωμένο, ένα βλέμμα σου ν' αιχμαλωτίζει την ζωή μου.μου φτάνει ένα χαμόγελο κι ας μην μπορώ να το δω, θα το νιώθω σε κάθε μόριο μουΩ αγαπημένε μου, οι λέξεις βρωμίζουν την αλήθειαδαπανήθηκαν μάταια, παραδόθηκαν σε αμφίβολους ορισμούςστοιχειώσανε κάθε τι ανθρώπινο, φυσικόμας κάνανε βρυκόλακες της ύληςμικρούς...τρομαγμένους, μισούς...Στο ολόγιομο φεγγάρι ξεχωρίζει μια μορφή. Σαφής μα απροσδιόριστη συνάμα.Ω φίλε μου πόσο μακριά και κοντά μα την αλήθεια θα μαστε; Μαζί ψάχνουμε να βρούμε εκείνο το πρόσωπο, μαζί κυνηγάμε τ' άστρα και νιώθουμε απελπιστηκά μόνοι.Ω αγαπημένε, ένα ακόμη χάδιένας έρωτας καταδικασμένος στη λήθηένα συνονθύλευμα φωνημάτων που γίνονται μονάχα μια άσκοπη κραυγήμέσα στην ερημιά του νουνα θυμάσαι αγαπημένεη απόσταση που στέκει ανάμεσα μαςενώνει.