ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πριν λίγες ώρες χώρισα το παιδί που ήμασταν μαζί 1,5 χρόνο. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον ερωτευτώ πάρα πολύ, τα συναισθήματά μου ήταν λες και ήταν ρυθμισμένα σε ένα στανταρ (low) level. Σαν παγωμένη ένοιωθα. Το έχετε νοιώσει ποτέ αυτό? Δηλαδη, να θες να πεισεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να μείνει με κάποιον γιατί θες να αράξεις και είναι καλός γλυκός σου δίνει αγάπη κ.λπ...κι αυτός..αντί να κάνει αυτά που του λες, να μουλαρώνει και να σε γεμίζει τύψεις και εφιάλτες! Ίσως τελικά αν δεν ήταν και αυτοί μου οι εφιάλτες, να μην συνειδητοποιούσα ποτέ τί πάω να κάνω (στον ύπνο μου έβλεπα πως περνούσαν τα χρόνια μου έτσι και ήμουνα μαζί του, ούτε ευτυχισμένη ούτε δυστυχισμένη. Κενή κάπως και μισή!)Περίεργο πράγμα η καρδιά τελικά.΄Εχει τρόπο να σου δείχνει ότι την παραπιέζεις και ότι δεν ακούει το λογικό και το αυτονόητο. Αναρωτιέμαι αν αυτή η παγωμάρα μου η συναισθηματική οφείλεται στο ότι τα έφτιαξα μαζί του λίγο μετά που χώρισα τον μεγάλο μου έρωτα (σχέση 3,5 χρόνων). Μη μείνω έτσι Παναγία μου, σαν παράλυτη νοιώθω..