ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απλά να δεν ξέρω, πως κατέληξα στον απολογισμό οι κακές μέρες να είναι περισσότερες από τις καλές, ξέρεις αυτές που ένιωθες σε αρμονία τον εαυτό σου με τον κόσμο. Τώρα νοιώθω κάπως, πάλι περνάω κρίση ταυτότητας; Κάθε 2-3 χρόνια τα ίδια. Ποια είμαι και γιατί πηγαίνω; Και που πηγαίνω, πουθενά. Και να σου οι αναποδιές, να ορίζονται οι ζωές από περιστάσεις, που φτιάξαν οι άνθρωποι γι άλλος ανθρώπους.Και να σου να νιώθω πάλι βάρος, όχι σ' όλη την κοινωνία όσο στους δικούς μου ανθρώπους. Ο πατέρας μου μονάχα δουλεύει, δουλεύει με τα χέρια του 12ώρα σκλήρα,σκάβωντας.Μοιάζει 65, κι είναι μόλις 52, η σκληρή δουλειά. Καμπουριάζει πλέον, κοκαλιάρης, πόσο θ' αντέξει;Μια ζώη κακοθρεμμένος στη ζωή του...Να πληρώνεται όποτε λάχει, όπως σχεδόν όλοι. Κι εμείς, τα παιδιά του, το μέλλον(χα!) να έχουμε να διαλέξουμε δύο ξεπεσμούς: με ταΐζουν οι γονείς ή άφραγκοι την κάνουμε να προστεθούμε στους 'ανεπιθύμητους' άστεγους. Φυσικά να προτιμάμε το πρώτο(τον ξεπεσμό που δεν φαίνεται).Εντάξει στοπ εδώ:/