ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε 1 μήνα παίρνω πτυχίο. Όλοι μιλούσαν για την κρίση που περνούν όταν παίρνουν πτυχίο, απότομη ενηλικίωση, οι φίλοι αποχωρίζονται, πρέπει να βρεις δουλειά αλλά δουλειές δεν έχει κοκ! Και πάντα έλεγα "εγώ δε θα το περάσω αυτό"!Ε λοιπόν έχω φρικάρει. Οι γονείς μου με πιέζουν να φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Εγώ φοβάμαι, ξέρω πως θα ναι ωραία, θα δω πολλά πράγματα, θα πάρω μια εκπαίδευση που θα με κάνει πολύ πιο ανταγωνιστική στην αγορά εργασίας απ' ό,τι αν σπουδάσω εδώ.. (ανταγωνισμός, τι απαίσια λέξη, που μας έμαθαν να προφέρουμε από τα γεννοφάσκια μας και τώρα δεν ξέρουμε πώς να την ξεφορτωθούμε...) [και συνάμα να πω πως νιώθω τόση αδικία, που εγώ μπορώ να φύγω έξω και οι φίλοι μου, έξυπνα παιδιά, καλλιεργημένα, δεν έχουν και θα μείνουν να κάνουν εδώ ό,τι τους λάχει...]Δουλειά δεν παίζει να βρω. Δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν δουλειές, είναι κι ότι το προπτυχιακό, στην επιστήμη μας (ψυχολογία) είναι τελείως ανεπαρκές για να ασκήσεις το επάγγελμα...Το εξωτερικό με φοβίζει. Πού θα πάω; πώς θα τα βγάλω πέρα χωρίς τους ανθρώπους μου; Κάθε μέρα που περνάει, ξέρω πως θα πρεπε να ψάχνω και να αρχίσω να κάνω αιτήσεις κι εγώ δεν κάνω τίποτα. Και εδώ μέσα διαβάζω συχνά- πυκνά μηνύματα από ανθρώπους που έφυγαν στο εξωτερικό για κάτι καλύτερο και πεθαίνουν μέσα τους από τη μοναξιά και την έλλειψη "πατρίδας"...Στο μεταξύ, ο πατέρας μου στενεύεται πολύ οικονομικά και ο αδερφός μου, μεγαλύτερος από μένα, αρνείται να δουλέψει ή ο,τιδήποτε (το λέει ιδεολογία...)Τα έχω παίξει, ειλικρινά. Το άγχος με έχει ακινητοποιήσει και δεν κάνω σχεδόν τίποτα. Νιώθω όλο το βάρος των ευθυνών στους ώμους μου, λες και εγώ θα πρεπε να μπορώ να ζω τον εαυτό μου και να βοηθάω την οικογένειά μου οικονομικά. Ή και θα πρεπε. Δεν ξέρω...