ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε ερωτεύτηκα μία κοπέλα. Την έβρισκα πολύ όμορφη, και μου άρεσε η προσωπικότητά της, αν και ώρες ώρες μου την έσπαγαν αυτά που έλεγε και ήξερα ότι θα ήταν δύσκολή περίπτωση. Κόπιασα πολύ να την προσεγγίσω, κάτω από δύσκολες συνθήκες και τελικά μετά από πολύ καιρό, και όταν πια είχα εγκαταλείψει την προσπάθεια, ήρθε από μόνη της σε μένα. Γίναμε ζευγάρι και περάσαμε πολύ όμορφα χρόνια μαζί. Όχι πάντα εύκολα, αλλά όμορφα. Με πάθος. Ένταση. Έρωτα. Αγάπη.Κάποια στιγμή χωρίσαμε. Είχε έρθει το τέλος. Δυστυχώς. Γιατί κάποτε ήταν όλα όσα είχα επιθυμήσει. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως έγινε αυτό. Αλλά έγινε.Έκτοτε, όσες φορές έχω προσπαθήσει να κάνω μία σχέση με βάθος, διάρκεια, πάθος, έρωτα, ένταση... τίποτα... η μία αποτυχία μετά την άλλη. Δε ζητάω στις κοπέλες το φταίξιμο. Απλά αναρωτιέμαι τι φταίει. Πως έγινα εγώ έτσι. Που πήγε η επιμονή μου; Το θάρρος μου; Το πάθος μου; Η επιθυμία να διεκδικήσω και να επιμείνω; Έφαγα αρκετές φορές τα μούτρα μου και μαζεύτηκα.Τώρα είμαι καθώς πρέπει. Δεν ενοχλώ. Δε ζητάω τηλέφωνα (μη μας πουν και λιγούρηδες). Διακριτικότατος (αν δε δω ανταπόκριση, δεν επιμένω, μη γίνουμε και βάρος).Και τελικά έχω ξεχάσει να ζω. Εντελώς.Μακάρι να αλλάξει κάτι. Θέλω τον παλιό καλό μου εαυτό πίσω.