ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλιμες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούωκαι τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλιμέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιάθα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνημην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!".Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψηπως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσειμια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην".Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μουκαι θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,όπου θα ' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλισε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...