«Πήγαινε να μεταφέρεις τις βαλίτσες στον πάνω όροφο» ακούω να λένε μπαίνοντας στο Αθηναϊκόν, ένα απ τα λίγα ξενοδοχεία 1 αστεριού στο κέντρο της Αθήνας. Περιμένω πως θα κατεβεί κάποιο ασανσέρ για να γίνει η μεταφορά.
Ρωτώντας, όμως, τον ιδιοκτήτη του, Νεκτάριο Αρματά, παίρνω μια διαφορετική απάντηση. «Δυστυχώς δεν έχουμε ασανσέρ και κουβαλάμε τις αποσκευές στα δωμάτια με τα χέρια μας» μου απαντάει ενώ καθόμαστε στο μικρό χώρο αναμονής που υπάρχει δίπλα στη ρεσεψιόν.
«Να ξέρεις πως η κατάσταση παλιότερα ήταν χειρότερη» συνεχίζει. Ο ίδιος έχει το ξενοδοχείο απ' το 2002. «Όταν το πήραμε, βρήκαμε μέχρι και δωμάτια που είχαν μόνο έναν νιπτήρα και ορόφους με κοινόχρηστα μπάνια. Πιο πολύ με hostel έμοιαζε παρά με αθηναϊκό ξενοδοχείο» προσθέτει γελώντας.
Το συγκεκριμένο νεοκλασικό, όπως με ενημερώνει, είναι πολύ παλιό αφού πρέπει να χτίστηκε περίπου το 1930. Με την ανακαίνιση που έκανε, όμως, έφτιαξε δωμάτια τα οποία πια έχουν δικό τους μπάνιο.
«Είναι, όμως πολύ δύσκολο να επέμβεις για να βελτιώσεις ένα κτίριο που πιθανότατα δεν φτιάχτηκε για ξενοδοχείο» συμπληρώνει ο κ. Αρματάς.
«Πριν μερικά χρόνια δουλεύαμε αποκλειστικά με ξένους τουρίστες και όχι με Έλληνες. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, με την κρίση, τα επιλέγουν όλο και περισσότεροι ντόπιοι. Ανέκαθεν μας άρεσε σαν λαός να πηγαίνουμε σε μεγαλύτερα ξενοδοχεία».
Ανεβαίνοντας στα δωμάτια, σου δίνει περισσότερο την εντύπωση ενός νεοκλασικού σπιτιού του 20ου αιώνα παρά ενός ξενοδοχείου.
Ξύλινες σκάλες που τρίζουν, υποφωτισμένα χολ και δωμάτια, άλλα μεγαλύτερα και άλλα πιο μικρά. Σ' ένα μάλιστα, από αυτά δυσκολεύομαι να στρίψω το κλειδί για να ανοίξω την πόρτα.
Την ίδια ακριβώς κατάσταση αντιμετώπισε και η Κατερίνα Κανάκη, η οποία μαζί με τον άντρα της διατηρούν, τα τελευταία 35 χρόνια, το ξενοδοχείο 1 αστεριού, «Tempi Hotel», στην οδό Αιόλου. Η ίδια, μάλιστα, προσπάθησε να φτιάξει ένα μικρό ασανσέρ παρά την παλαιότητα του κτιρίου.
Κι αυτό όχι για τους πελάτες αλλά για τις αποσκευές τους. «Ας ανεβεί μέχρι τον 4ο με τα πόδια, τουλάχιστον να μην έχει να κουβαλά μαζί του και τις βαλίτσες» μου λέει η κ. Κανάκη.
Τι σου προσφέρει άραγε ένα δωμάτιο ξενοδοχείο 1 αστεριού; Ουσιαστικά, τα μοναδικά πράγματα για τα οποία μπορούν να εγγυηθούν είναι ένα μικρό ψυγειάκι, μια ντουλάπα, μια τηλεόραση, ένα κρεβάτι κι ένα κομοδίνο. Κάτω απ' αυτό, μάλιστα, στο Αθηναϊκόν υπήρχε εύκαιρο κ ένα ρολό χαρτιού υγείας.
«Το WiFi δε ξέρω αν είναι υποχρεωτικό για τα ξενοδοχεία ενός αστεριού, αλλά όπως και να χει πρέπει να το κάνουμε» λέει γελώντας ο κ. Νεκτάριος. «Έχουμε πιστολάκι για τα μαλλιά ακόμη και εκτυπωτή αν ποτέ το χρειαστεί ο πελάτης» σημειώνει με τη σειρά της η κ. Κανάκη.
Εστιατόριο, πάντως, δεν διαθέτουν. «Αυτό που μπορούμε να κάνουμε μόνο είναι να προτείνουμε στους πελάτες μας κάποια εστιατόρια να πάνε να φάνε» επισημαίνει ο κ. Αρματάς.
Δεν είναι, όμως, όλα τα ξενοδοχεία του ενός αστεριού ίδια. «Στα ''ενάστερα'' μπορείς να δεις τα πάντα» προσθέτει. Ακόμη και τα ημιδιαμονής πλασάρονται ως ξενοδοχεία ενός αστεριού.
«Όπως και να χει όμως, όσο σύγχρονο και να 'ναι, δεν μπορείς να το πουλάς στον πελάτη σαν τριάστερο γιατί αυτό θα 'ναι ψέμα» συνεχίζει ο Νεκτάριος.
Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτή η αξιολόγηση σε αστέρια, όπως με ενημερώνει ο κ. Αρματάς, έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια.
Παλιότερα γίνονταν απ' τον ΕΟΤ, σήμερα όμως έχει ανατεθεί στο Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, το οποίο με τη σειρά του, το έχει δώσει σε διάφορες εταιρίες.
Η διαδικασία, ωστόσο, παραμένει η ίδια. Ο κάθε ξενοδόχος πρέπει να συμπληρώσει κάποια μόρια με βάση τις παροχές που προσφέρει προκειμένου να πάρει την άδεια λειτουργίας και συνάμα τα ανάλογα αστέρια.
Αυτά τα μόρια μπορεί να 'χουν να κάνουν από τα σχέδια του κτιρίου μέχρι και το αν τα δωμάτια διαθέτουν καφετέρια.
Λίγο πριν, ο Νεκτάριος Αρμάτας άρχιζε να παίρνει προσφορές από εταιρίες για το πόσο θα του κοστίσει αυτή η αξιολόγηση. «Στις περισσότερες είναι περίπου στα τριακόσια ευρώ», εξηγεί.
Παλιότερα, μάλιστα, έρχονταν άνθρωποι του ΕΟΤ, μερικές φορές κιόλας χωρίς να έχουν ενημερώσει και έλεγχαν τα πάντα. Από τα δωμάτια μέχρι και την κάτοψη του κτιρίου.
Τα αστέρια, συνεχίζει ο κ. Αρματάς, δεν παύουν να είναι μια αξιολόγηση, χωρίς όμως να 'ναι και αυτό που μετράει απόλυτα.
Στις μέρες μας πολύ σημαντικές είναι, όπως λέει, και οι κριτικές κάτω απ τα site κρατήσεων. «Όσα αστέρια και να 'ναι ένα ξενοδοχείο, αν έχει άσχημα σχόλια, δε θα πάει ο πελάτης», επισημαίνει.
«Αν εμείς τα πιο μικρά ξενοδοχεία έχουμε ένα προτέρημα, είναι πως κάνουμε τον πελάτη να νιώθει πιο οικεία» παραδέχεται η Κατερίνα Κανάκη, η οποία από το 1981 κάθε απόγευμα πηγαίνει στο ξενοδοχείο της για να κάνει τη βάρδιά της.
Και αυτό, σύμφωνα με την ίδια, συμβαίνει γιατί στα περισσότερα ξενοδοχεία ενός αστεριού δουλεύουν οικογένειες.
Στο «Tempi Hotel» για παράδειγμα τις υπόλοιπες βάρδιες τις κάνει ο άνδρας της, η κόρη τους και ένας ακόμη υπάλληλος, ο οποίος μετά από τόσα χρόνια που δουλεύει εκεί, έχει γίνει κάτι σαν οικογένειά τους.
Ακόμη και οι ιδιοκτήτες αυτών των ξενοδοχείων φαίνεται πως γνωρίζονται πολύ καλά. «Εμείς να φανταστείς όταν είμαστε γεμάτοι θα στείλουμε πελάτη σε συνάδελφο» λέει η κ. Κατερίνα.
Σήμερα είναι, μάλλον, μια απ' αυτές τις μέρες. «Βλέπεις, όλα τα κλειδιά είναι εδώ γιατί οι περισσότεροι είναι έξω και γυρίζουν την πόλη» μου λέει η κ. Κανάκη.
Την ησυχία διακόπτει ένας πελάτης ο οποίος μπαίνει στο ξενοδοχείο. «Και σεις Κυπραίοι;» ρωτάει εμένα και τον Πάρι, ενώ στεκόμαστε στις σκάλες πριν από τον πρώτο όροφο. Συζητάμε λίγο, αστειευόμαστε κι αυτός παίρνει το δρόμο για να ανεβεί με τα πόδια και με μια τσάντα στο χέρι του, σ' ένα απ' τους 4 πάνω ορόφους.
Αυτή είναι, σύμφωνα με τους ίδιους, η μεγάλη τους διαφορά σε σχέση με τα μεγάλα ξενοδοχεία. «Το μεγάλο είναι συνήθως και πιο απρόσωπο. Πληρώνεις, παίρνεις τα κλειδιά σου κι αυτό είναι. Το σκέφτεσαι πολλές φορές να σηκώσεις το τηλέφωνο για να κάνεις μια ερώτηση. Είναι λες και υψώνεται ένας τοίχος μπροστά σου» λέει ο κ. Αρματάς.
«Σε μας για παράδειγμα αν ένας πελάτης δει κάτι βρώμικο, θα το πει σε μένα και 'γω τελικά θα είμαι που θα γίνω ρεζίλι» επισημαίνει η Κατερίνα Κανάκη.
Αυτό μπορείς να το καταλάβεις όταν ανοίγεις την ιστοσελίδα του «Tempi Hotel» και βλέπεις να γράφεις σε περίοπτο σημείο «ένα φιλικό, ήσυχο, οικογενειακό ξενοδοχείο το οποίο διαχειρίζονται ο Γιάννης και η Κατερίνα».
Πολλούς απ' τους πελάτες, λοιπόν, τους γνωρίζουν προσωπικά, ενώ με κάποιους διατηρούν και οικογενειακές σχέσεις. Οι περισσότεροι, μάλιστα, δουλεύουν όλο κι όλο με τα καλά λόγια των πελατών. «Μπορεί κάποιος δηλαδή να πέρασε καλά και να το πει σε κάποιον άλλο τουρίστα στο πλοίο φεύγοντας» λέει η κ. Κανάκη.
Υπάρχουν, μάλιστα, μερικοί πελάτες που έρχονται στο ξενοδοχείο της κ. Κατερίνας εδώ και 20 χρόνια συνεχόμενα.«Σήμερα, να φανταστείς, περιμένω ένα γκρουπ Ισραηλινών που επισκέπτονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια την Αθήνα και μένουν σε μας».
Πολλοί νομίζουν, λέει η κ. Κανάκη, πως οι πελάτες τους είναι κάτι σαν «δευτέρας διαλογής». «Απ' το ξενοδοχείο μου, έχουν περάσει μέχρι και καθηγητές Πανεπιστημίου, και γενικά άνθρωποι που είχαν την οικονομική δυνατότητα να μείνουν σ' ένα πιο ακριβό ξενοδοχείο και δεν το έκαναν».
Παλιότερα, μάλιστα, μεταξύ των πελατών ήταν και διάφοροι δημοσιογράφοι που έφτιαχναν τους χάρτινους τουριστικούς καταλόγους, οι οποίοι τότε αποτελούσαν ένα απαραίτητο εργαλείο για τον τουρίστα.
Η ίδια δεν θα ξεχάσει ποτέ την περίπτωση μερικών τουριστών από την Αγγλία που ήρθαν στην Αθήνα μετά από ένα άρθρο το οποίο είχαν δει στη βρετανική εφημερίδα «Independent», και το οποίο συμπεριελάμβανε το ξενοδοχείο της στα 50 καλύτερα low budget hotel του κόσμου.
Η ίδια δεν μπορεί με τίποτα να θυμηθεί πότε ακριβώς είχε περάσει από το ξενοδοχείο της αυτός δημοσιογράφος. «Το μόνο που μου χει μείνει είναι πως ήταν Μάιος, κάποια χρονιά τη δεκαετία του '90».
«Πριν μερικά χρόνια δουλεύαμε αποκλειστικά με ξένους τουρίστες και όχι με Έλληνες» παραδέχεται η κ. Κανάκη. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, με την κρίση, τα επιλέγουν όλο και περισσότεροι ντόπιοι. «Ανέκαθεν μας άρεσε σαν λαός να πηγαίνουμε σε μεγαλύτερα ξενοδοχεία».
Οι Έλληνες, όμως, συνεχίζουν να 'ναι επιφυλακτικοί, σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του Αθηναϊκόν, Νεκτάριο Αρματά. «Το παζάρι στην τιμή δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ» «Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε μεγαλύτερες εκπτώσεις αλλά οι τιμές μας είναι ήδη χαμηλές». Συγκεκριμένα, ένα μονόκλινο στο Αθηναϊκόν κοστίζει €25, ενώ στο Tempi, €39.
«Οι Άγγλοι απ' την άλλη είναι ένας πάρα πολύ απλός λαός» προσθέτει ο κ. Αρματάς. Αυτό συμβαίνει, καταλήγουν και οι δύο ιδιοκτήτες, γιατί οι ξένοι τουρίστες, σε αντίθεση με τους Έλληνες, έχουν μάθει να ταξιδεύουν. «Αν δεν έχεις μείνει, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι» λέει η κ. Κατερίνα.
«Μου έχει πει πελάτης πως δεν περίμενε να είναι τόσο καθαρά σ' ένα τέτοιο ξενοδοχείο» λέει ο κ. Αρματάς, συνεχίζοντας να μου απαριθμεί όλους τους μύθους που υπάρχουν γύρω από αυτά τα καταλύματα.
Πολλές φορές, όμως, μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. «Ένας μας πήρε τηλέφωνο και μας ρώτησε αν έχουμε τζακούζι» καταλήγει ο Νεκτάριος Αρματάς. «Εκεί κόβεις την κουβέντα και του λες ευγενικά πως μάλλον προσπαθείτε να κλείσετε σε λάθος ξενοδοχείο».
σχόλια