«Είδα τον εαυτό μου, μόνο, σ' ένα λευκό κρεβάτι νοσοκομείου. Είδα ένα χάος μέσα στο μυαλό μου, στη σκέψη μου, και ένα κενό που με έχει ρουφήξει. Είδα συναισθήματα και σκέψεις, που το ένα συγκρούεται με το άλλο. Είδα φίλους και ανθρώπους κοντά μου. Είδα τον φόβο στους ανθρώπους και σε μένα. Και είδα και πολύ ουρανό απ' το μπαλκόνι».
Η φωνή της Φωτεινής ακούγεται από τα ηχεία του θεάτρου. Πρόκειται για απόσπασμα από όσα μοιράστηκε με άλλους ασθενείς τον τελευταίο χρόνο, στο πλαίσιο μιας δράσης της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας για την υποστήριξη εκείνων που επιβίωσαν της ασθένειας.
Τώρα, ως αποκορύφωμα της δράσης αυτής, εννέα γυναίκες ανεβαίνουν στη σκηνή στο «Από Μηχανής Θέατρο», για να μιλήσουν για τη βάρβαρη εμπειρία του καρκίνου.
«Χωρίς να φοβούνται να τον περιγελάσουν, να αυτοσαρκαστούν, αλλά και να τον λιώσουν όσο μπορούν με τη ζωή και την ύπαρξή τους», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η σκηνοθέτης Γεωργία Μαυραγάνη, η οποία ανέλαβε να συνθέσει τις ιστορίες των εννέα γυναικών σε μία παράσταση - μαρτυρία.
Είδα πώς είναι να επιβιώνεις μέσα από τα συντρίμμια. Είδα πώς είναι να παλεύεις και να βγαίνεις νικητής. Είδα πώς είναι να βρίσκεις συμμάχους και να σου συμπαραστέκονται στον αγώνα σου. Και είδα πώς είναι να ξαναγεννιέται η ελπίδα για μια νέα ζωή.
Οι πρωταγωνίστριες της παράστασης «Παρ' όλα αυτά» μιλούν στο LIFO.gr για το πώς βίωσαν την ασθένεια και πώς άλλαξε η ζωή τους.
Η Φωτεινή διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού το 2016. «Ήταν βαθμού 3 (Grade III), επικίνδυνος. Έκανα χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες... ήταν ένα οχτάμηνο δύσκολο, βάναυσο, αλλά μετά άρχισα να ξαναπαίρνω τα πάνω μου.
»Όλο αυτό σταματάει τη συνέχειά σου, σταματάει αυτό που έκανες, βίαια. Δηλαδή πρέπει να σταματήσεις. Και σε αλλάζει πάρα πολύ. Εμένα πιο πολύ με έφερε στο "τώρα", στο "σήμερα", με συνέδεσε με τον κόσμο γύρω μου και με έκανε να νιώθω πιο ανθρώπινη», αναφέρει.
«Πριν το ζήσεις, πιστεύεις ότι είσαι νέος, ότι μπορείς να τα κάνεις όλα, τα πάντα, τέλεια, γρήγορα, φανταστικά... Αυτό σου δείχνει ότι είσαι άνθρωπος, ότι πρέπει να στηρίζεσαι στους άλλους, ότι είσαι ένα μέλος μιας κοινότητας, μιας ομάδας και πιστεύω ότι μου έδωσε κάποια καλά.
»Βέβαια δεν θα το ευχόμουν σε κανέναν. Δεν θα ήθελα κανείς να το περάσει για να καταλήξει σε αυτά τα καλά, σίγουρα όχι. Απλώς, θέλω να πω πως με έχει αλλάξει, είμαι διαφορετικός άνθρωπος, καλύτερος».
Η Γιώτα νόσησε πριν από περίπου 2,5 χρόνια, με προχωρημένο καρκίνο του μαστού. «Ξεκίνησα με ένα πολύ υψηλό ποσοστό επικινδυνότητας. Έκανα χημειοθεραπείες, στη συνέχεια αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή, ακτινοβολίες και τώρα κάνω ορμονοθεραπεία - και θα κάνω για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια».
Όπως διηγείται στην παράσταση, «όταν ο γιατρός μου είπε ότι έχω καρκίνο του είπα: "Τι μου λες; Εγώ έχω ένα μωρό. Τι μου λες ότι έχω καρκίνο;". Και εκείνος απάντησε: "Καλά, δεν σου είπα ότι θα πεθάνεις! Θα το δεις να μεγαλώνει".
»Τώρα όταν μπαίνω στο νοσοκομείο για θεραπείες, βλέπω τις άλλες γυναίκες πως με κοιτάνε. Και πόσο έχουν ανάγκη να με δούνε. Να δούνε ότι είμαι καλά. Κανένας ψυχολόγος δεν μπορεί να στο κάνει αυτό. Και εγώ γι' αυτό το κάνω αυτό».
«Το πρώτο σοκ είναι αυτό που μένει σίγουρα, όταν μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο. Νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω αυτό, εκείνη τη μέρα. Επειδή εκείνη την περίοδο η κόρη μου ήταν δύο χρονών, εστίασα σε αυτό. Δεν με ένοιαζε τίποτα προκειμένου να ζήσω», τονίζει η Γιώτα στο LIFO.gr.
«Στην αρχή έχεις τον φόβο του θανάτου, νομίζεις ότι θα πεθάνεις. Με τον καιρό μπαίνεις στη λογική ότι γίνεσαι ένα στρατιωτάκι και κάνεις ό,τι σου λένε οι γιατροί, προσηλωμένη στον στόχο σου. Τώρα πια δεν μπορώ να πω ότι δεν το σκέφτομαι αλλά όχι σε καθημερινή βάση, όταν πια έχω μόνο τις εξετάσεις μου, τον έλεγχο.
»Κατά τα άλλα, μπορώ να πω ότι έχω ενταχθεί ξανά στη ζωή, νιώθω φυσιολογική, εργάζομαι... απλά έχω χάσει λίγο την ανεμελιά μου, και έχω έναν φόβο, μην επανέλθει. Αυτό δεν φεύγει νομίζω», προσθέτει.
Η Ελένη αντιμετώπισε και εκείνη τον καρκίνο του μαστού. Διαγνώστηκε την άνοιξη του 2011 και χειρουργήθηκε τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.
«Ήταν ελαφρύς καρκίνος μπορώ να πω, στάδιο 1, οι θεραπείες όμως ήταν οι γνωστές που έπρεπε να γίνουν. Αρνήθηκα τη χημειοθεραπεία, είχα αρκετά χειρουργεία. Έκανα μία εναλλακτική θεραπεία και τα τελευταία τρία χρόνια απλά με παρακολουθούν οι γιατροί. Η ορμονοθεραπεία έχει προκαλέσει άλλες παρενέργειες και άλλες εξετάσεις, αλλά καλά πάνε».
Για εκείνη, δεν είναι το πρώτο σοκ της διάγνωσης που μένει. «Το μόνο σοκ που συνεχίζεις να βιώνεις, τουλάχιστον για εμένα, είναι όποτε περιμένω αποτελέσματα εξετάσεων. Και μόλις πάρω τα αποτελέσματα και είναι καλά, νιώθω σαν να ξαναζωντάνεψα», τονίζει.
«Είναι σαν να παίρνεις παράταση ζωής», συμπληρώνει η Θάλεια.
«Και εγώ έχω το ίδιο άγχος με την Ελένη, κάθε φορά λίγο πριν κάνω τις εξετάσεις έχω διάφορους πόνους. Πονάω ολόκληρη, χέρια, πόδια, όπου δηλαδή υπάρχει περίπτωση για μετάσταση, και μόλις πάω και κάνω την εξέταση, βγαίνω από το ιατρείο και σταματάνε όλα».
Η Θάλεια νόσησε επίσης με καρκίνο του μαστού και ακόμα συνεχίζει την ορμονοθεραπεία. «Αυτό που με κράτησε δυνατή, ήταν ότι ο γιος μου ήταν στην τελευταία τάξη στο Λύκειο. Έδινε πανελλήνιες εξετάσεις και δεν ήθελα να επηρεάσω τη ζωή του.
»Έτσι, κρατήθηκα δυνατή, δεν λύγισα ούτε μία στιγμή, το πέρασα πάρα πολύ αισιόδοξα, πίστευα ότι όλα θα περάσουν πολύ γρήγορα, ότι είναι κάτι που δεν είναι για μένα, και έτσι πέρασε. Και το αποτέλεσμα ήταν καλό: και ο γιος μου πέρασε στο Πολυτεχνείο και εγώ είμαι καλά», αναφέρει.
Η ίδια διηγείται στην παράσταση: «είδα πως είναι να επιβιώνεις μέσα από τα συντρίμμια. Είδα πως είναι να παλεύεις και να βγαίνεις νικητής. Είδα πως είναι να βρίσκεις συμμάχους και να σου συμπαραστέκονται στον αγώνα σου. Και είδα πως είναι να ξαναγεννιέται η ελπίδα για μια νέα ζωή».
Η Μάρα πέρασε αρκετά δύσκολα χρόνια με χειρουργεία. «Νόσησα το 2011 με καρκίνο παχέος εντέρου, έκανα δεξιά κολεκτομή και μπήκα σε σχήμα χημειοθεραπειών.
»Τον Γενάρη εμφάνισα έναν όγκο, γιγαντοκυτταρικό όγκο γόνατος, έκανα χειρουργείο, μπήκε μεγαπρόθεση και συνέχισα τις χημειοθεραπείες. Το 2013 και το 2015 έβγαλα μήτρα και θυροειδή, με καλοήθεις όγκους, αλλά όταν ξεκινάς να έχεις κάτι, μετά βγαίνουν όλα, για τον φόβο των Ιουδαίων.
»Είχα μία πενταετία χειρουργείων, αλλά περισσότερο από αυτά με πείραξε το γόνατο, γιατί μου άλλαξε λίγο τη ζωή. Στην ουσία μου είχαν πει ότι "θα χειρουργηθείς και μετά από μια βδομάδα θα είσαι καλά". Χειρουργήθηκα τον Μάρτιο του 2012, και μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει μέρα που να μην πονάει το πόδι μου. Εντάξει, είμαι καλά, περπατάω, αλλά είναι λίγο περίεργο», επισημαίνει.
«Από εκεί και πέρα, παρ' ότι θεωρητικά έχω περάσει την πενταετία, δεν μπορώ να πω ότι εφησυχάζω. Ίσως, νομίζω, μετά την πενταετία άρχισα να φοβάμαι και περισσότερο.
»Όταν είσαι μέσα στα πράγματα νομίζεις ότι ελέγχεσαι, ότι σε παρακολουθούν. Όταν φεύγεις λες "ωχ τώρα με αφήνουν ξεκρέμαστη". Μια κούραση έχει μείνει, αυτό», συμπληρώνει.
Ο καρκίνος του μαστού βρήκε την Τζένη τον Δεκέμβριο του 2016, σε μία στιγμή που άλλαζε τη ζωή της. «Είχα αρχίσει να βάζω τη ζωή μου σε άλλη πλεύση. Ήμουν στο τρίτο έτος της σχολής και είχα αποφασίσει άλλα πράγματα. Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί αυτό, αλλά εγώ είπα "μη με ενοχλείτε, έχω δουλειές να κάνω".
»Το πήρα αρκετά ψύχραιμα, δεν έμεινα στο κρεβάτι ποτέ. Χειρουργήθηκα έχοντας δίπλα τις φίλες μου. Δηλαδή, δεν το ήξερε καν η οικογένειά μου, γιατί η μαμά μου είχε περάσει ένα πρόσφατο έμφραγμα και έχουμε χάσει και τον μπαμπά μου από καρκίνο. Οπότε έκαναν βάρδιες οι φίλες μου στο νοσοκομείο», σημειώνει.
«Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι εγώ ήμουν σε μία ησυχία με τον καρκίνο, έκανα τις δουλειές μου, και όλοι οι άλλοι άνθρωποι έτρεχαν.
»Και αναρωτιόμουν -και αναρωτιέμαι ακόμα για τον εαυτό μου- πού είναι το νόημα, γιατί τρέχουμε τόσο πολύ. Και αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί δεν αποφάσιζα αλλιώς μέχρι τώρα, γιατί ανέβαλλα, γιατί δεν τολμούσα...
Έτσι, από το πρώτο δευτερόλεπτο άλλαξα, όλα ήταν αλλιώς. Η αγωνία είναι αυτό που με επισκέπτεται και με ξαναεπισκέπτεται, και είναι το σημείο που με διαλύει, αλλά πολύ γρήγορα επανέρχομαι».
Η Πόπη διαγνώστηκε αρχικά με καρκίνο του μαστού τον Δεκέμβρη του 2009. «Δεν ήταν σοβαρή κατάσταση, ήταν πολύ μικρός και πολύ άκακος για καρκίνος, ταλαιπωρήθηκα όμως από τις θεραπείες.
»Ειδικά με την ορμονοθεραπεία, αναγκάστηκα να κάνω ολική υστερεκτομή γιατί είχα αιμορραγίες. Πέρασα και έναν χρόνο με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα που με πέταξε και έξω από τη δουλειά. Τέλος πάντων, αυτό πες ότι είχε μείνει πίσω».
«Δυστυχώς όμως, το 2016 διαγνώστηκα με πολλαπλό μυέλωμα. Αυτό είναι μια μορφή καρκίνου του αίματος που κάνει διάφορα: ρίχνει το ανοσοποιητικό, επηρεάζει τα νεφρά, και τρώει τα κόκαλα. Εμένα βασικά εκδηλώθηκε με τον τελευταίο τρόπο. Και ώσπου να διαγνωστώ, γιατί μπερδεύονταν οι γιατροί με το ιστορικό μου και περίμεναν ότι θα είναι μετάσταση, είχε ήδη καταστρέψει τη σπονδυλική μου στήλη.
»Στο μεταξύ, αυτό είναι ανίατο, δεν περνάει, αλλά με τα φάρμακα και την αγωγή μπορείς να το κρατήσεις υπό έλεγχο, και αυτό είναι το στοίχημα, ας το πούμε έτσι», επισημαίνει.
«Αυτό που είναι σημαντικό, ειδικά τώρα στη δεύτερη περίπτωση που ήταν σοβαρή, ήμουν έξι μήνες στο κρεβάτι και χρειαζόμουν ανθρώπους σε 24ωρη βάση, ήταν ότι εμφανίστηκαν φίλες μου από όλες σχεδόν τις περιόδους της ζωής μου. Δηλαδή φίλες που είχαμε χαθεί και ήρθαν για να κάνουν βάρδιες. Και αυτό ήταν εξαιρετικά συγκινητικό», τονίζει και προσθέτει:
«Στην πρώτη περίπτωση δεν άλλαξα πάρα πολύ. Αλλά στη δεύτερη, επειδή εγώ ήμουν σε μία τρεχάλα γενικά στη ζωή μου, αναγκαστικά σταμάτησα. Και όταν σταμάτησα κατάλαβα ότι δεν πρέπει να τρέχεις τόσο πολύ, πρέπει να πηγαίνεις πιο χαλαρά, για να προλαβαίνεις να σκέφτεσαι. Να προλαβαίνεις δηλαδή τα πράγματα να τα πηγαίνεις πιο βαθιά».
Η Πόπη σε ένα σημείο της παράσταση διηγείται: «Εγώ δεν έχω βγει απ' το λούκι. Είμαι μέσα. Είμαι πολύ άρρωστη, έχω αναγκαστεί να κόψω πολλά πράγματα, δυσκολεύομαι να κάνω όνειρα, αλλά αυτό ποτέ δεν διαγράφει τα προηγούμενα. Ακόμα και τις μέρες που θέλω να πεθάνω. Δεν τα σβήνει. Τα 'χω ζήσει. Αυτό δεν είναι το τέλος της παράστασης».
Για τη Στέλλα, όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαίρι που ήταν διακοπές με την οικογένειά της στη Μυτιλήνη. «Ασυναίσθητα έπιασα ένα γρομπαλάκι στο στήθος μου όταν έκανα μπάνιο. Δεν είπα κάτι σε κανέναν, να μην χαλάσω τις διακοπές, αλλά μέσα μου με έτρωγε.
Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, η νύφη μου πιο πολύ με παρακινούσε να το κοιτάξω. Λέω "μωρέ, δεν θα είναι τίποτα". Τελικά όμως πήγαμε στον Άγιο Σάββα, κάναμε τη βιοψία και δυστυχώς ήταν όγκος».
«Εγώ δεν αντέδρασα όπως θα περίμενε κανείς, γιατί είμαι ευαίσθητο άτομο. Αλλά δεν ξέρω -από τον Θεό είναι;- έβγαλα τέτοια δύναμη που δεν πίστευα τον εαυτό μου. Αυτό που είπα, ήταν να μη στεναχωρηθούν τα παιδιά μου.
»Είπα, "να τους το πείτε με τρόπο, να μην το πω εγώ και δεν κρατηθώ και λυγίσω". Μετά ξεκίνησαν οι επεμβάσεις, οι θεραπείες και ακόμη κάνω ορμονοθεραπεία.
»Αλλά αυτό που έμεινε είναι ότι δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα να δουλεύω και, ακόμη και όταν έκανα τις θεραπείες, δεν κάθισα σπίτι, ενώ ο γιατρός μου είχε γράψει τρεις μήνες άδεια. Πήγαινα και αυτό μου έδινε δύναμη. Σερνόμουν βέβαια, αλλά πήγαινα.
»Και δεν το έβαλα κάτω. Πρέπει να έχει κανείς δύναμη ψυχής για να μπορέσει να το αφήσει πίσω, γιατί αν πεις ότι είμαι άρρωστη και πέφτω στο κρεβάτι, τελείωσε», αναφέρει.
«Με τις υπόλοιπες γυναίκες που συμμετέχουν στην παράσταση είναι σαν να γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, ίσως γιατί έχουμε όλες τον ίδιο πόνο. Είναι κάτι που συμβαίνει, όπως στο νοσοκομείο, που κοιτάς τον άλλον και λες ότι τον ξέρεις. Γιατί νιώθει τον ίδιο πόνο και αυτός. Εγώ είχα την ατυχία να νοσήσει και ο σύζυγός μου μετά από μένα, και ο Άγιος Σάββας έχει γίνει σπίτι μας πια».
«Μία από τα ίδια, μαστός, με όλο το πακέτο: χημειο-ακτινο-ορμονο-ανοσοθεραπείες», και για τη Μαίρη.
«Το τρελό όμως ήταν εγώ ήμουν τυπική και έκανα όλο μου τον έλεγχο, ενώ 20 ημέρες πριν τη διάγνωση είχαν κάνει εξετάσεις και δεν είχαν δείξει τίποτα. Κακή ποιότητα μηχανημάτων; Δεν ξέρω. Πήγα τυχαία στον ενδοκρινολόγο και εκείνος το ψηλάφησε, είχε ήδη κάνει μετάσταση στον λεμφαδένα», επισημαίνει.
«Τώρα είναι καλά τα πράγματα, είμαστε σε μια πάρα πολύ ωραία φάση, το διασκεδάζουμε. Τότε ήταν ζόρικα, χάνεις τελείως τον έλεγχο του εαυτού σου, εξαρτάσαι από τους άλλους.
»Εγώ είχα βγάλει και "νύχια", είχα γίνει πολύ επιθετική επειδή φοβόμουν πολύ και τους ήθελα όλους δίπλα μου. Μία φίλη μου μόνο που δεν την έδειρα γιατί ήθελε να πάει διακοπές ενώ εγώ φοβόμουν να μείνω μόνη μου το καλοκαίρι».
«Είχε προηγηθεί μια άλλη φίλη, που είχε νοσήσει από καρκίνο. Από αυτή πήρα πολύ θάρρος γιατί είδα ότι έστεκε στα πόδια της. Αλλά αυτό που πάρα πολύ με ζόριζε ήταν ότι δεν ήξερα από που θα ξαναπιάσω το νήμα.
»Έλεγα συνέχεια "θα βγω εκτός αγοράς εργασίας, θα βγω εκτός αγοράς εργασίας, από πού θα ξαναπιάσω το νήμα;". Μόλις είχα ξεμπερδέψει με ένα μεταπτυχιακό, ήθελα να κάνω κάτι... Παράλληλα έλεγα ποιος θα με περιμένει εμένα όταν τελειώσω από αυτή την ιστορία; Οι άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους, εγώ;
»Βέβαια αυτό είναι πλασματικό, στον εγκέφαλό σου. Αισθανόμουν δηλαδή ότι δεν είχα πλάτη να ακουμπήσω, αλλά φαντάζομαι ότι αυτό είναι ένα βίωμα που είναι κοινό σε όλες μας», λέει η Μαίρη.
«Τώρα είναι μία καλή φάση, μόνο μόλις έρχεται η περίοδος της επανεξέτασης σου συμβαίνουν όλα. Είναι πράγματα κοινά για όλες μας, απλώς η κάθε μία με τον χαρακτήρα της "τσιμπάει" κάτι άλλο. Εγώ από τον φόβο μου βγάζω επιθετικότητα που είναι πλασματική. Μόλις αισθανθώ ασφαλής, ηρεμώ», καταλήγει.
«Παρ' όλα αυτά»: η παράσταση
Για τη μετατροπή της εμπειρίας του καρκίνου σε τέχνη και τη συμμετοχή στην παράσταση «Παρ' όλα αυτά», η Θάλεια σημειώνει: «Εγώ το αισθάνθηκα σαν ένα ταξίδι, χωρίς προορισμό, γιατί δεν ξέραμε τι θα βγει στο τέλος. Πήγαμε εκεί, στις πρώτες συναντήσεις, αρχίσαμε να μιλάμε, να λέμε τις ιστορίες μας, τις σκέψεις μας και σιγά-σιγά αυτό άρχισε να χτίζεται, μέχρι το τέλος.
»Κάθε φορά ανακαλύπταμε κάτι καινούριο. Είχαμε και καλή οδηγό, και ξαφνικά τον τελευταίο μήνα όλες οι ιστορίες έδεσαν με έναν περίεργο τρόπο».
«Γνωριστήκαμε, ανταλλάξαμε σκέψεις, αγωνίες, και βλέπεις πως δεν είσαι μόνος σου. Ότι και άλλοι σκέφτονται τα ίδια, ότι τον πόνο που έχεις εσύ στα χέρια τον έχει και η Μαίρη, και η Ελένη. Έχεις έναν συνοδοιπόρο. Ήταν ένα ραντεβού με τον εαυτό μας, εγώ έτσι το έβλεπα, και δεν ήθελα να το χάνω», προσθέτει.
Η Μάρα συμπληρώνει από την πλευρά της ότι «δεν έχει σημασία πώς είναι ο καθένας, γιατί όλοι έχουμε τις ανασφάλειές μας και τις φοβίες μας για το πώς είμαστε, πώς βγαίνουμε προς τα έξω, ακόμα και οι ιστορίες μας πώς θα ειπωθούν και πώς θα τις αντιληφθεί ο κόσμος. Αλλά νομίζω ότι το όμορφο είναι πως όταν κοιταχτούμε στα μάτια βλέπουμε αυτό που πρέπει και κατανοούμε το μισό κομμάτι η μία της άλλης».
Η παράσταση «Παρ' όλα αυτά» εντάσσεται στο πλαίσιο δράσεων του Κέντρου για την Υποστήριξη, την Εκπαίδευση και την Έρευνα στην Ψυχοκοινωνική Ογκολογία (ΚΕ.Υ.Ε.Ε.Ψ.Ο.) της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας για την υποστήριξη των ασθενών που επιβίωσαν της ασθένειας του καρκίνου, υπό την επιστημονική ευθύνη του Ιωάννη Ντίνου, Κλινικού Ψυχολόγου.
Συμμετέχουν: Καλλιόπη Γανιάρη, Ελένη Γιαννακούρου, Τζένη Δούπη, Θάλεια Νταλούκα, Γιώτα Παπαδάκη, Μάρα Παυλοπούλου, Μαίρη Τσουκαλά, Στέλλα Χατζημιχαήλ, Φωτεινή Χάψα
Σκηνοθετική επιμέλεια: Γεωργία Μαυραγάνη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ναζίκ Αϊδινιάν, Δανάη Σπηλιώτη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Άρτεμις Φλέσσα, Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες-Βίντεο: Χριστίνα Ζαχοπούλου, Χάρης Ακριβιάδης
Παραστάσεις:
Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Αθήνα
Παρασκευή 16/3, 23/3 και 30/3 στις 17.30
Διάρκεια: 60 λεπτά
Η είσοδος είναι ελεύθερη
Περιορισμένος αριθμός θέσεων - Κρατήσεις: 210 3826600 (καθημερινά 09.00- 17.00)
