ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μερα με την μερα σε νιωθω να απομακρυνεσαι περισσοτερο...με ποναει το οτι δεν μπορω να καταλαβω αν εν τελει ειναι δικο μου λαθος η δικο σου η και των δυο μας,η αν ειναι απλα κατι που θα ερχοταν με τον καιρο.Χτες ενω κοιμομασταν σε κοιταζα και σε αγκαλιαζα γιατι εχεις τα πιο ομορφα ματακια στο κοσμο και οταν βρισκομαι στην αγκαλια σου ξεχνω ολα οσα με στενοχωρουν.Ξερεις και ξερω οτι απομακρυνομαστε...ακομη κ αν προσπαθουμε να μην το αποδεχτουμε και κανουμε πως δεν συμβαινει τιποτα...καθε φορα που σε βλεπω η καρδια μου γεμιζει πεταλουδες και ηλιοβασιλεματα και ομορφους κοσμους,καθε φορα που φευγεις και αγνοουμε ο ενας τον αλλον ποναω γιατι ξερω πως αργα η γρηγορα το τελος θα ερθει..δεν εχω το θαρρος να σου μιλησω ξανα γιατι με αγνοεις..δεν θελω ψυχη μου ομως να ερθει το τελος...θελω να με παρεις αγκαλια οπως παλια,να μην αγνοεις τα λογια μου,να με κοιτας στα ματια,να μου λες πως μ΄ αγαπας και να το λες με ολη σου την καρδια...γιατι αλλαξαμε?Ακομα και τωρα που περιμενω το τηλεφωνημα σου και ξερω πως δεν θα παρεις δεν θυμωνω και με τρομαζει η αναισθησια μου...ξερω σιγουρα ομως οτι σ΄αγαπαω μικρουλη μου...