ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν οι λέξεις σου ήταν αληθινές..συγχώρεσέ με που δεν μπόρεσα ποτέ να τις πιστέψω. Φαινόμασταν τόσο "αταίριαστοι"...μα πώς είναι δυνατόν δυο καρδιές να συγκριθούν μεταξύ τους. Τα λόγια που μου είπες εκείνο το βράδυ ήταν ό,τι πιο γλυκό μου έχει εξομολογηθεί κάποιος, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να τα πιστέψω. Ίσως δν ήθελα, ίσως κατά βάθος φοβόμουν. Και τώρα φοβάμαι ακόμη πιο πολύ πως αυτά τα ίδια σου λόγια τα 'χεις λησμονήσει ή τα ΄χεις μετανιώσει...κι αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη προδοσία. Με θλίβει η ιδέα πως δεν είμαι πια και ακόμη περισσότερο δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω "η πριγκίπισσά σου". Τα ίδια λόγια, αυτά που απαρνήθηκα στοιχειώνουν κάθε νύχτα το κρεβάτι μου..Μα και τώρα να ερχόσουν μπροστά μου γονατιστός μ'ένα λουλούδι στο χέρι και να μου 'λεγες τα ίδια με την ίδια τρεμάμενη φωνή, πάλι δε θα τα πίστευα...πάλι θα σε έδιωχνα, για να μην ακούσω ποτέ τη λέξη που τρέμω περισσότερο από κάθε άλλη...το "σ'αγαπώ"...