11.11.2012 | 16:40
Αλκυόνη Παπαδάκη
"Θέλω λοιπόν να σου εμπιστευτώ κάποιες πολύ σπουδαίες απορίες μου.Πως κρύφτηκε όλο το πέλαγος στα μάτια σου.Πόσοι ανεμόμυλοι λυμαίνονται την ψυχή μου.Γιατί απ’ οπου κι αν ξεκίνησα, έφτανα πάντα σε μια απουσία.Πως κάρφωσες τον ήλιο στην παλάμη σου.Πως ζουνε τόσα χρόνια οι Ευκάλυπτοι μέσα στην θλίψη τους.Γιατί γλιστράει πάντα η άνοιξη μόλις πατήσει στο κατώφλι μου.Πως χωράει, αλήθεια, τόσος Θεός σ΄ ένα μικρό, κόκκινο ρόδι."Μου αρκεί.
