ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 35χρ.Έχω μια σταθερή δουλειά. Έχω ζήσει αρκετά πράγματα στη ζωή μου, πολλές εμπειρίες, έχω βγει, ταξιδέψει, έχω δει πώς είναι να είσαι σε όμορφες σχέσεις, σε κακές σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές. Έχω πονέσει πολύ, κλάψει περισσότερο... και για να μη λέω πολλά, ό,τι αντιστοιχεί σε μια μέση ζωή 35 χρόνων. Πήρα λοιπόν την απόφαση εδώ και κάποιους μήνες ότι θέλω να κάνω το επόμενο βήμα στη ζωή μου, να παντρευτώ και να αποκτήσω παιδιά γιατί πιστεύω ότι η οικονομική μας κατάσταση δεν πρέπει να αναστείλει την εξέλιξη της ζωής του καθενός.Εδώ και 4 χρόνια είμαι με κάποιον συνομίληκό μου. Το έχω συζητήσει μαζί του και αλλάζει μονίμως θέμα συζήτησης (έχει δουλειά, αλλά νιώθει ανασφαλής). Το βασικότερο, βέβαια, είναι ότι και από αυτή του την αντίδραση, η σχέση μας έχει πάρει τον κατήφορο και έχουμε απομακρυνθεί συναισθηματικά. Ώρες ώρες νιώθω ότι ζούμε παράλληλες ζωές. Φυσικά, η δημιουργία οικογένειας δεν πρέπει να βασιστεί σε μια τέτοια σχέση, το καταλαβαίνω. Όπως καταλαβαίνω ότι πλέον δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε με το σύντροφό μου, αφού ο ίδιος δε μου λέει εάν το βλέπει ως μια προοπτική ακόμα και για το μέλλον.Έχω αποφασίσει, λοιπόν, μετά από πολλή σκέψη, αλλά και κούραση για να τον πείσω για το αντίθετο, να του πω να χωρίσουμε. Δεν τον κατηγορώ που δε θέλει και έχει επιλέξει ένα άλλο τρόπο ζωής, απλώς με ενοχλεί που δεν μου το λέει για να ξέρω κι εγώ τι να κάνω.Μια ερώτηση έχω προς τους άντρες που διαβάζουν:Τι είναι αυτό που βρίσκετε σε μια γυναίκα και παίρνετε την απόφαση να παντρευτείτε ή τελοσπάντων σε ποια θέση πρέπει να ειναι οι πλανήτες για να πάρετε την απόφαση αυτή;