ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συχνά στο παρεθόν έγραφα εδώ για να ηρεμήσω, για να βγάλω από μέσα μου τον πόνο μου για τον μπαμπά μου που ήταν αλκοολικός, αργότερα έμπαινα και κοίταζα τα σχόλια και πολλά από αυτά μου έδιναν δύναμη να μην τα παρατήσω και άλλα πάλι έλεγαν να παρατήσω την προσπάθεια και να αφήσω τον μπαμπά μου στη διαδρομή που ο ίδιος είχε επιλέξει...Πέρασα από διάφορες φάσεις, τον λυπήθηκα, τον πόνεσα, τον μίσησα και κάποιες στιγμές ευχόμουν να ήταν νεκρός..Η μαμά μου δεν σταμάτησε να ελπίζει, ψάξαμε νοσοκομεία, πήγαμε σε ψυχιάτρους που ασχολούνταν με αλκοολισμό, διαβάζαμε βιβλία, στο ιντερνετ... τα πάντα κυριολεκτικά τα πάντα. Ξέραμε ότι ήθελε να το κόψει, απλά δεν ήξερε πως να αρχίσει και όταν άρχιζε δεν έβρισκε δύναμη να συνεχίσει...Μία μέρα περιμένοντας να τελειώσει η συνεδρια του μπαμπα με τον ψυχίατρο έπιασε κουβέντα η μητέρα μου με έναν κύριο στην αίθουσα αναμονής.Της είπε πως δεν φταίει η ίδια για την κατάσταση του άντρα της, ότι πρέπει να φτάσει στον πάτο μόνος του, να τον εγκαταλείψει για λίγο καιρό, να τον αφήσουμε και εγώ μαζί.Έτσι κι έγινε. Φύγαμε για κάποιο διάστημα αλλα το μυαλό μας ήταν εκει. Ξέραμε ότι δε του άξιζε όλο αυτό που κάνει στον εαυτό του..γυρίσαμε και είπαμε να πάμε στους ανώνυμους.Δε ξέρω τι λένε όταν μπαίνουν μέσα στην ομάδα, δε μπηκα ποτέ ..όταν γύρισε το πρώτο βράδυ από την ομάδα μας κάλεσε και μας είπε πως είναι αλκοολικός...Θα πείτε σώπα τώρα το κατάλαβε...κι όμως τοτε το κατάλαβε..από εκείνη την ημέρα και κάθε μέρα πάει στην ομάδα, πιστός στο ραντεβού του..από εκείνη την ημέρα ηρέμησε το πρόσωπο του, καταλάβαμε ότι δεν έχει ξαναπιει.Είναι και πάλι νηφάλιος, ο εαυτός του στην πιο ήρεμη μορφή του...Δεν ξέρω αν θα ξαναπιεί ποτέ, μπορεί να ξαναπιει γιατί όπως μας είπε ο γιατρος οι αλκοολικοί μετράνε αντίστροφα τις μέρες, αλλά ακόμα και αν πιει κάποτε εμένα μου αρκεί που προσπάθησε, ανέβηκε ξανά στα μάτια μου..έγινε ο ήρωας μου. Γιατί η ελπίδα δεν είναι η αφετηρία ούτε το αποτέλεσμα. Είναι η διαδρομή.