ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όταν με είχαν ρωτήσει τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω εγώ τους είχα πει ότι το αυτό που ήθελα ήταν να βοηθάω τους άλλους... με όποιον τρόπο μπορώ... Πέρασαν 2 δεκαετίες και να μαι εδώ, φοιτήτρια νοσηλευτικής. αλλιώς τα περίμενα αλλιώς μου ήρθαν... Κάθε φορά που πηγαίνω στο νοσοκομείο καταλήγω στις τουαλέτες να κλαίω... να κλαίω για την μάνα που προσέχει το ετοιμοθάνατο παιδί της, για το παλικάρι που είναι σε κώμα στην ΜΕΘ και που έχουμε την ίδια ηλικία... για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπω κάθε μέρα να καταρρέουν μπροστά στα βάσανα τους... μου λένε ότι με τον καιρό θα πάθω ανοσία και δεν θα στεναχωριέμαι τόσο... μα δεν καταλαβαίνουν... ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΑΝΟΣΙΑ... δεν θέλω να χάσω τα συναισθήματα μου... τι άνθρωπος θα είμαι αν δεν κλάψω, δεν πονέσω με τον χαμό μιας ζωής...? μιας ζωής που χάθηκε πρόωρα? άδικα?..... κάθε μέρα η ίδια ιστορία... και πάντα καταλήγω να τα ρίχνω στον θεό... στον θεό τους.... ακούω να λένε "ήταν θέλημα θεού, έβαλε ο θεός το χέρι του" και αγανακτώ... Θέλημα θεού να πεθαίνει ένας 20χρόνος? να μαθαίνει μια μάνα οτι έχει 3 μήνες ζωής? δεν πιστεύω στον θεό... πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπου... όταν χάνεις την πίστη σου σε σένα, τότε μόνο στρέφεσαι στον θεό... γιατί στερεύεις από ελπίδα... από την ελπίδα του ότι όλα θα καλυτερεύσουν... και ελπίζεις σε αυτόν... ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον προσωπικό του σταυρό και κανένας φίλος, συγγενής, γνωστός δεν θα του τον σηκώσει... θα συμβαδίσει μαζί του αλλά ποτέ δεν θα του τον κουβαλήσει... Δεν ξέρω τι θα αντικρίσω αύριο στο νοσοκομείο... ξέρω όμως πως θα ξεκλέψω λίγο χρόνο και θα κρατήσω το χέρι της κυρίας Μ. και θα την συντροφεύσω στις τελευταίες της στιγμές αφού τα παιδιά της αποφάσισαν πώς αφού υπέγραψε την διαθήκη > δεν υπήρχε λόγος να ξαναέρθουν... μπορεί να μην γίνω η καλύτερη νοσηλεύτρια...αλλά ποτέ δεν θα χάσω την ανθρωπιά μου...και θα ελπίζω... σε μια καλύτερη ζωή... για όλους....