ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι σε σχεση 8 χρονια.. την αγαπαω..ή ετσι νομιζω... ή ετσι λεω... με ανεχεται, με αφηνει ησυχο... με αντεχει (ο,τι κ αν σημαινει αυτο).. εδειξε τα δοντια της οταν για πρωτη φορα απιστησα .. εμεινα εκει.. για την ακριβεια προσπαθησα πασει θυσια να μη με αφησει... γιατι δεν ηθελα να τη χασω... ειναι πρεπον να μεινουμε μαζι.. μετα απο μια ηλικια δεν μπορεις να πηγαινεις απο σχεση σε σχεση... και εχουμε, παρ'οτι εν καιρω κρισης, και τις υλικες απολαβες που μας επιτρεπουν να ζησουμε μια ανετη ζωη μαζι... ισως να κανουμε και παιδια... ετσι, της ζητησα να με παντρευτει.. δεχτηκε.. το ηθελε... εγω... δεν ξερω... δεν θελω να ειμαι ενας ενηλικας εφηβος, καποτε πρεπει να αναλαβω ευθυνες πιο ουσιαστικες.. να γινω αυτο που η κοινωνια αποδεχεται σαν επιτυχια, ο,τι και αν σημαινει αυτο... ολα ειναι προγραμματισμενα... θα παντρευτουμε το καλοκαιρι... και θα μεγαλωσω... οι δικοι μας θα γινουν χαρουμενοι, εκεινη θα γινει χαρουμενη (λεει), εγω θα γινω πιο, πιο.. κατι με ουσια, φανταζομαι, καποιος που τιμαει τα πρεπει, που ειναι εγκρατης... ολα ειναι ετοιμα... εκτος απο μενα... γιατι απο εκει που δεν το περιμενα, η κοπελα με την οποια απατησα τη συντροφο μου ειναι ο δυναμιτης που δεν περιμενα ποτε οτι θα ερθει.. ενα θειο δωρο... μια γυναικα που για πρωτη φορα με κανει δυνατο, ευτυχισμενο... ειναι, ειναι.. δεν ξερω.. ειναι μοναδικη... και πεθαινει για μενα.. το βλεπω, οπως κι αν χτυπαει στα ξενα αυτια... αλλα δεν μπορω, δεν το αντεχω να ειμαι μαζι της.. τη θελω οσο κι εκεινη, τρελαινομαι στην ιδεα οτι θα παθει κατι, θελω να τη φροντιζω, να ειμαι εκει για αυτη... αλλα δεν πρεπει να ειμαι μαζι της... δεν γινεται.. και κοντευω να τρελαθω.. απο τυψεις, απο ανηθικοτητα, απο ποθο.. τη παρακαλαω να βρει καποιον αλλο, καποιον ελευθερο, να σωθει απο μενα.. και μονο στη σκεψη, δεν το αντεχω, το λεω μπας και με αφησει εκεινη, μηπως και προχωρησει τη ζωη της...εκεινη με περιμενει, παντα με περιμενε.. μου λεει οτι εχω δικαιωμα να κανω λαθος.. δεν ξερω αν κανω λαθος.. ομως η συντροφος μου, εκεινη για την οποια ποτε δεν ενοιωσα ετσι, δεν πρεπει να απογοητευτει, εχει πονταρει σε μενα... ειναι σαν να σε προδιδει ο καλυτερος σου φιλος, δεν αντεχω να της το κανω αυτο.. ειναι αδικο... αλλα και η αλλη... δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις εκεινη, θα χασω τη φλογα που βρηκα μετα απο τοσα χρονια περιπλανισης..και δεν ειναι οτι δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου να κυλαει μαζι της, ισα ισα, μας φανταζομαι να γερναμε μαζι...δεν ξερω τι να κανω.. δεν μπορω να τα τιναξω ολα στον αερα... ομως πεθαινω για εκεινη που ειναι το αλλο μου μισο... τι κανει κανεις λοιπον? και το κυριοτερο, αν ειμαι τοσο μαλακας οσο ευκολα θα χαρακτηριστω, πως να πραξω το σωστο? ποιο ειναι αυτο το σωστο τελικα? γιατι αδειος βουλιαζω στις επιλογες μου... βουλιαζω..