ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το λένε "ψυχολογική βία" και ακούγεται τόσο λάθος. Ακούγεται σαν την περίληψη ενός παιδιού που περιγράφει την Οδύσσεια σαν, ξέρω εγώ, "τάσεις φυγής".Όταν μεγαλώνεις έτσι κάτι σου συμβαίνει. Για να επιβιώσεις πρέπει αναγκαστικά να δικαιολογήσεις, να κάνεις λογικό το παράλογο.Δεν είναι ότι δεν έφαγα χαστούκι, ο Θεός ξέρει (τον οποίο παρακαλούσα να το κάνει να σταματήσει, αλλά μάλλον φαουλ γιατί δεν πήγα στην Τήνο ή κάτι τέτοιο, δεν με άκουσε), αλλά μόνο όταν ήμουν μεγάλη (20-κάτι). Όταν δλδ έπαψε να πιάνει η ψυχολογική κακοποίηση.Και ερωτεύομαι κάποιον. Εξίσου σπασμένο. "Τραυματισμένο" θα λέγατε εσείς.Νομίζω ελκόμαστε. Σαν να μοιρηζόμαστε ο ένας την άλλη. Μεγαλώσαμε στην βία. Οι άλλοι μας φαίνονται κάπως ούφο Δεν έχουν ιδέα. Πως να στο πω. Είναι σαν ένα παιδί στο Σουδάν να γνωρίζει ένα Αμερικανάκι που θεωρεί ψυχολογικό τραύμα το ότι δεν του παίρνουν iPad, κατάλαβες; Άλλα τα βιώματα.Και εκεί που μου έχει πει πόσο δεν θέλει να γίνει σαν τον πατέρα του (κλαίγοντας) μου ρίχνει μια σφαλιάρα γιατί δεν θέλω να ακούσω Ξυλούρη. Και μετά μια άλλη γιατί του λέω να μην ξανατολμήσει.Και δεν τον αφήνω τότε, αλλά μετά.Να είστε καλοί με τα παιδιά σας.Δεν ξέρετε τι ζημιά μπορείτε να κάνετε. Και αν είστε σπασμένοι απλά μην κάνετε. Σαν εμένα.Το είπε και ο Λάρκιν.They fuck you up, your mum and dad. They may not mean to, but they do. They fill you with the faults they had And add some extra, just for you.But they were fucked up in their turn By fools in old-style hats and coats, Who half the time were soppy-stern And half at one another’s throats.Man hands on misery to man. It deepens like a coastal shelf.Get out as early as you can, And don’t have any kids yourself.