ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περασε 1,5 χρονος απο τοτε που χωρισα. Τα ειχα σχεδον για 2 χρονια μαζι της. Γενικα ηταν καλα, με αρκετα προβληματα βεβαια, αλλα καποια στιγμη δεν ανεχτηκα τη συμπεριφορα της, το πιο μεγαλο της προβλημα. Χωρισαμε 2 φορες, η τριτη ηταν η καθοριστικη. Παντα με παρακαλια της, να γυρισω πισω. Και συγνωμες. Γυριζα. Αλλα τριτος γυρισμος δεν υπηρξε ποτε.Βρεθηκα τις προαλλες ξανα μαζι της, μετα απο 5 μηνες σιωπης. Ηθελε να μου δειξει οτι παει με τα νερα μου. Οτι θεωρησε τωρα πια ότι σε πολλα ειχα δικιο. Οτι τωρα ειναι πιο ωριμη και βλεπει τη ζωη οπως κι εγω, ενω παλια οχι. Οτι ειμαστε στην ιδια μοιρα, ανεργοι και οι δυο τωρα.Μου ειπε οτι με σκεφτεται συχνα. Μου ειπε οτι πιστευει πως στ' αληθεια ταιριαζουμε.Εχω ακομα αγαπη γι'αυτην, αλλα οχι οπως παλια, αν με καταλαβαινεται.. Κατι αγνο, αφελες, εχει ραγισει μεσα μου απο τοτε που χωρισα οριστικα μαζι της. Πήρε τη θεση του κατι πονηρο, καχυποπτο και σκοτεινο. Αυτο γεννηθηκε μεσα μου απο τοτε που χωρισα μαζι της.Να ψαξω ξανα στα χαλασματα; Να αναζητησω στα ερειπια λιγη χαμενη χρυσοσκονη παλι; Η να συνεχισω να πιστευω πως θα βρω κατι καλυτερο; Ειμαι 32, κι εχω αρχισει να αγχωνομαι. Ομως πιο πολυ σκεφτομαι τωρα πια, μετα απο τοσες φορες που εχει επιμεινει για μας, μηπως κανω βλακεια που την εδιωξα και μηπως ξανακανω βλακεια να απομακρυνθω τωρα, γιατι δεν θα ξαναβρω κοπελα οπως αυτη, που μπορει τελικα οντως να μ'αγαπαει παρα μα παρα πολυ;