ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω στο παπά γι’ αυτά που με στοιχειώνουν. Η πρώτη εξομολόγηση με φειδώ πάντα, στα παρά κάτι 30 μου χρόνια είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Καθαρίζει τη ψυχή.. Και ξανά Tabula rasa. Θέλει λίγη πίστη και πολύ θράσος. Όπως τότε που είχες μπει στη κολυμπήθρα μωράκι και ξέγνοιαστο ακόμα… χωρίς καμία γραφή να λερώνει το πεπρωμένο σου. Τώρα όλα σε bold 15άρη σε βαραίνουν και νιώθεις ένοχος. Κάπως βαρύς, άσχημος και γέρος. Βέβαια στην όμορφη κοινωνία που διανύουμε το βίο αβίωτο, γεννιέσαι χρεωμένος. Από τα σχολικά δρώμενα ακόμα νιώθεις κάπως προδομένος και ελαφρώς πυροβολημένος από τους ‘κακούς’ που ρίχνουν πισώπλατα. Λίγο τα παραπανίσια κιλά, λίγο η απροσεξία στο σώμα που ενέχει κινδύνους, λίγο στο ότι ποτέ δεν μένεις σε ένα ποτηράκι κρασί, λίγο η υπακοή στα καλέσματα της σάρκας, λίγο η ανυπακοή στις όξινες διαταγές, και να που φτάνεις να μετράς τις άλογες κινήσεις σου σε ένα μητρώο όχι και τόσο καθαρό. Βέβαια το χρόνο δεν τον γυρίζουν πίσω οι μετάνοιες και τα πεπραγμένα δεν ξεγίνονται, ούτε ξεχνιόνται. Δεν φταίω. Δεν φταις. Ποιός φταίει λοιπόν και γιατί φταίει? Δεν φυτρώσαμε σαν αγριόχορτα στη μέση ενός λιβαδιού. Μάλλον έχουμε ρίζες τσουκνίδας και όχι ηλιόσπορου. Φέρουμε τίτλους σε αυτό το dna (Deoxyribonucleic acid) που τους κουβαλάμε σαν χελώνες το καβούκι τους. Ανεβαίνω πάλι την ανηφόρα μου μαζί με μορφές που συντροφεύουν την βόλτα αυτή. Δεν είναι ηγεσία διότι κανείς δεν ακολουθεί. Πλάι μου όλοι. Δεν είναι πολλοί αλλά αρκετοί για να κάνουν φασαρία και να καταστρέψουν την απαράμιλλη ομορφιά της σιωπής. Ερινύες ? Μάλλον έτσι θα ονομάζονται αυτές οι κλώσες. Ποτέ η συνείδηση δεν κοιμάται ήσυχη. Τα περισσότερα βράδια ξαγρυπνά αναστενάζοντας, προσφέροντας θυσίες στο θεό της ανοχής μήπως και οι ουρανοί δεήσουν και αντέξουν ακόμα μία αμαρτία του εξουσιαστή της. θεέ Διόνυσε, πόσο κουρασμένη νιώθω… πόσο αλύτρωτη βγαίνω κάθε φορά από τούτο εδώ τον χώρο. Θέλω να χορέψω ένα μακρόσυρτο κομμάτι μελωδίας και να σταματήσω να χορεύω όταν τα πόδια μου λυγίσουν. Όταν τα γόνατα ματώσουν από τη βίαιη πτώση μου στο χώμα. Και κρασί από το κόκκινο, το γλυκό, το βαρύ, να γεμίζει την κοιλιά μου και ο χωνευτός νευροδιαβιβαστής να ευφρανθεί και να στέλνει μηνύματα έρωτος βροντής στα άκρα μου και το κάθε κύτταρο να πλάθεται από την αρχή και αντί να γερνάω να μικραίνω σε όγκο και μέρες να διαγράφονται από την αντίστροφη μέτρηση έως ότου γίνω κουκίδα… έως ότου χαθώ από το χάρτη.