ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στο ίντερνετ απο το 1996, περνάω τουλάχιστον 7-8 ώρες την ημέρα ειδικότερα μετά το 2005 που περνάω και στη δουλειά με το πισι τουλάχιστον σύνολο 15 ώρες. Η κοινωνική μου ζωή περιορίζεται στους φίλους που είχα κάνει πριν από το 96, οι γνωστοί δηλαδή, δηλαδή όσοι μου στελνουν κανενα μηνυμα ή κομμεντ στο φεισμπουκ. Δεν βγαίνω παρά με κανεναν ανθρωπο απο τη δουλειά μέχρι το τρένο ή μια φορά το μήνα για το ποτό μετά τη δουλειά. Η παντοδυναμία που μου έχει δώσει αυτό το μέσο στο να τα κάνω όλα από εδώ με έχει κάνει να πιστεύω ότι μπορώ να είμαι επαρκής σε όσα κανονικά με κάνουν άνθρωπο. Η μαλακία εδώ, η φαντασία εδώ, η μουσική εδώ, η δουλειά εδώ, η ενημέρωση εδώ, η τηλεόραση εδώ... Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω επαναπαυτεί στο να στελνω μηνυματα σε εναν γνωστό και άνθρωπο που με έχει πληγώσει, μόνο και μόνο επειδή έκανε το λάθος και μου την έπεσε κάποτε.Μου την έπεσε όπως στα όνειρα και στα βιβλία. Εγώ ήμουν πολύ φυτό για να αντιδράσω τότε. Το μετάνιωσα. Επί δέκα χρόνια του στελνω σμσ για το οτιδήποτε μου συμβαίνει, πριν πέσω για ύπνο,όταν πιώ, όταν είμαι πολύ χαρούμενη, τα εχω φτιάξει κανονικά μαζί του και συγκινώ το ανικανοποίητο μου με τον πόνο της απόρριψής του, την αδυναμία της φυσιολογικότητάς μου, την επανάπαυση της διαστροφής μου. Εννοείται ότι δεν εχει απαντήσει ποτέ στα δεκα αυτά χρόνια, ακόμα θα συχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που μου είπε εκείνο το παρε το τηλέφωνό μου. οποια φίλη μου έχει μεσολαβήσει αρνείται να με βοηθήσει, να με πάρει για έναν καφέ και να του μιλήσω. Και τί να πούμε αλήθεια, για το πέσιμο που όπως είναι όλα, ήταν της στιγμής? Που του πέρασε? Που δεν το είχε και σε τίποτα? Που του είπα όχι τότε και τί θέλω και θυμάμαι μαι ζωή εχει περάσει από τότε και αλλες 500 γκόμενες πιο νέες και πιο ζωντανές και από την πιο ζωντανή εμένα... Τον είδα πριν λίγο καιρό μετά από 5-6 χρόνια τυχαία. Μιλάω για χρόνια και ανατριχιάζω. Το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω. Δεν αναφέραμε τίποτα από τη συνήθειά μου. Μου τσούγκρισε το ποτό μου και ακόμα αναρωτιέμαι, θα το σταματήσω αυτό, είναι τρελή μαλακία, είμαι μόνη μου και νά μπορώ να γράφω και εδώ, νά μπορώ να βγω έξω να στηθώ στη μέση του δρόμου και να περάσει το τρένο, να πάω για εναν καφέ και να γυρίσει κάποιος εξίσου μόνος του σαν και εμένα, αυτός και το λαπτοπ του και να μου πει καλημέρα.