ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στις 20 Νοεμβρίου πεθανε ο σύντροφος μου. Είμασταν αρκετά χρόνια μαζί, ο θάνατος ήλθε ξαφνικά (αν κι έπασχε από καρδιά κι ξέραμε πως είναι δύσκολα τα πράγματα) κι ομολογώ πως στην αρχή ήμουν πολυ σοκαρισμένος. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ό,τι σημαντικότερο είχα ποτέ στην ζωή μου κι τα χρόνια που περάσαμε μαζί μόνο με όνειρο, με τον παράδεισο μπορούν να συγκριθούν. Αυτός Γερμανός, εγώ Έλληνας, με στήριξε σε κάθε βήμα μου, μου έδειχνε την αγάπη του κι την αφοσίωσή του συνέχεια κι όταν άρχισαν τα άσχημα δημοσιεύματα για την Ελλάδα στον γερμανικό τύπο, θύμωνε περισσότερο κι από εμένα κι μου έλεγε "so ein Mist" (δηλ. «πάλι μαλακίες γράφουνε»). Το θέμα είναι πως αν και πέθανε, αν και μου λείπει, αν και κλαίω πολυ συχνά (στο αυτοκίνητο, στο ντους, διαβάζοντας ενα βιβλίο, ακούγοντας μουσική, βρίσκοντας τυχαία σημειώσεις του κτλ.) αισθάνομαι δυνατός, κι εδώ ξεκινά το πρόβλημα. Όταν μου τηλεφωνούν φίλοι κι γνωστοί περιμενουν να ακούσουν από εμένα πως είμαι διαλυμένος, πως σκέφτομαι την αυτοκτονία, πως οι μέρες μου είναι μαύρες κι άραχνες, κι ομολογώ πως στην αρχή επαιξα το παιχνίδι τους, κυρίως από φόβο πως αν τους πώ πως «ναι, πέθανε, ναι πενθώ αλλα αισθάνομαι καλά κι όχι, δεν είμαι στα πατώματα» ίσως σκεφτούν πως δεν τον αγάπησα. Είναι πολυ κουραστικό όταν σου τηλεφωνούν να πρέπει να παίξεις εναν ρόλο. Με εκνευρίζει, με εξοργίζει αυτό το πράγμα. Δεν αισθάνομαι πως αυτοί οι άνθρωποι, που στο τηλέφωνο μου μιλάνε με σιγανή κι μακρόσυρτη φωνή, με βοηθάνε. Δεν με βοηθάνε. Μετά το τηλεφώνημα αισθάνομαι πραγματικά χάλια. Κάποια στιγμή βρήκα το θάρρος κι είπα σε εναν κοινό μας φίλο πως αισθάνομαι δυνατός κι η απάντηση που έλαβα ήταν «ε, λογικό είναι, είσαι νέος, θα βρείς κι κάποιον άλλον». Δεν ξέρω αν έχω εξοργιστεί περισσότερο στην ζωή μου. Πώς γίνεται να συνδέει το «είμαι δυνατός» με το «ψάχνω για γκόμενο»; Είμαι δυνατός σημαίνει πως αν και πλέον δεν είμαστε μαζί, αισθάνομαι ικανός να αντιμετωπίσω αυτά που έρχονται με τις δικές μου δυνάμεις. Πιστεύω πως η περίοδος του πένθους είναι κάτι πολυ προσωπικό. Αγόρασα κάποια βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα, με άγγιξαν πολυ, με κάποια ποιήματα έριξα κλάμα γοερό αλλα αυτό δεν σημαίνει πως θα γυρίζω σε γνωστούς κι φίλους, θα τους διαβάζω τα ποιήματα κι θα κλαίω μπροστά τους. Είπα σε εναν άλλο φίλο πως γράφτηκα σε μαθήματα γιόγκα και μου απάντησε με ενα ύφος όλο οίκτο «μπράβο που προσπαθείς να συνεχίσεις την ζωή σου». Ορίστε; Δεν κατάλαβα, εγώ δεν είπα πως γράφτηκα εκεί για να γεμίσω τις μαύρες μέρες μου.... ακους εκει.... «που προσπαθείς να ξαναχτίσεις την ζωή σου». Με εξοργίζει το οτι περιμένουν από εμένα μια συγκεκριμένη μορφή πένθους. Δεν λέω πως είμαι ο σούπερμαν, ούτε το παίζω δυνατός αλλα αυτή την μίρλα, την μιζέρια, το «αχ χελιδόνι μου πώς να πετάξεις σε αυτόν τον μαύρο τον ουρανό» δεν το αντέχω!! Έπειτα μου είπε ενας άλλος κοινός μας φίλος «πωπω, θα πρέπει να είσαι πραγματικά χαμένος τώρα, ποιός θα σου φτιάχνει την φορολογική σου δήλωση;» (ο σύντροφός μου γνωριζε από φορολογικά κι είχε αναλάβει αυτόν τον τομέα) Και του απαντάω «θα πάω σε εναν φοροτεχνικό!». δηλαδή τί περίμενε, να πέσω από εναν βράχο επειδή δεν γνωρίζω από φορολογικά;. Αχ, σας τα είπα, τα έβγαλα από μέσα μου, ευχαριστώ. Υ.Γ1.Δεν είμαι ψυχρός άνθρωπος, ο σύντροφός μου θα είναι πάντα στην καρδιά μου και την σκέψη μου, απλώς δεν αντέχω να εγκλωβιστώ σε εναν μίζερο ρόλο για να ικανοποιήσω τον κοινωνικό μου περίγυρο. Υ.Γ2. Είχαμε δεί μαζί ελληνικές ταινίες οπου εγώ έκανα ταυτόχρονη μετάφραση από τα Ελληνικά στα Γερμανικά διότι δεν υπήρχαν υπότιτλοι. Είδαμε το «ο άνθρωπος που έτρεχε πολυ», οπου από τα γέλια γλίστρησε από τον καναπέ κι έπεσε στο πάτωμα, το «μια τρελή τρελή οικογένεια» οπου επίσης γέλασε πολύ κι φυσικά «Υπολοχαγός Νατάσα» οπου εγώ αναρωτιόμουνα αν θα συγκινηθεί καθότι Γερμανός αλλα η Βουγιούκλω το έκανε το θαύμα της, πλάνταξε στο κλάμα, ειδικά στην σκηνή που της πάνε το παιδί της κι την μάνα της στα κρατητήρια κι αυτή λέει πως δεν τους γνωρίζει ή στο τέλος που λέει ο γιός της «με νιώθετε, μητέρα;» κι αυτή απαντά «σε νιώθω, παιδί μου!». Βέβαια μετά την ταινία πέταξε κι το φαρμάκι του λέγοντας «όλα τα βάλατε! Τί τραγουδίστρια στο θέατρο, τί αγωνίστρια στην Αφρική, τί κρατούμενη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, τί οτι της σκοτώνουν τον άνδρα! Δεν αφήσατε κι τίποτα».Εγώ με αυτόν τον άνθρωπο πέρασα τόσο απίστευτα καλά, τόσο υπέροχα, τόσο δημιουργικά. Αρνούμαι να μπώ στο τριπάκι της μιζέριας, αυτά!