ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για την δουλεια μου τα συναισθηματα μου ειναι αμφιθυμικα, εκει που τη μισω ανελεητα λιγα λεπτα πριν πιασω βαρδια με πιανει ενας απιστευτος ενθουσιασμος!εχω την σκεψη " ποιος ξερει τι θα γινει σημερα?" και ολα αποκτουν ξαφνικα ενδιαφερον.Δουλευω ως ταξιθετρια σε πολυσυχναστο σινεμα και βασικα πριν 2 βδομαδες ειδα κατι π ακομα κ τωρα μ εχει μεινει σαν εικονα.Στην αιθουσα επαιζε η ταινια και τα φωτα ηταν κλειστα.Οι ανθρωποι δεν διακρινονται απο εκει που καθομαστε, βλεπουμε μονο τις πλατες τους.Μπροστα μ ενας αντρας σε αναπηρικο καροτσακι.Η ταινια τελειωνει,σηκωνεται απο διπλα του μια γυναικα, γυρναει τον παιρνει αγκαλια και αρχιζει να τον φιλαει με πολυ γλυκο τροπο και να του λεει για την ταινια.Ολοι φευγουν απο τα σκαλια, περιμενω να συνοδεψω απο την πανω εξοδο το καροτσακι.Οταν γυρναει το καροτσακι θυμαμαι οτι ηθελα να βαλω τα κλαματα. Ο ανθρωπος μου γελαει με ενα βλεμμα κενο και η γυναικα του κραταει σφιχτα το χερι.Διπλα στο παιδι ηταν αλλος ενας αντρας με χτυπηματα και η κοπελα του.Καποιος ειπε οτι ειχαν ατυχημα ο ενας γλιτωσε ο αλλος χτυπησε πλ ασχημα στο κεφαλι...ηταν σα μικρο παιδι μονο γελαγε και κοιταγε το κενο.Δεν εχω ξαναδει σε ολη μου τη ζωη αλλη κοπελα να κοιταει ετσι το αγορι της.Αυτο ηταν η αγαπη.