ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομιζω οτι κοντευω να τρελαθω...κοιταω παντου γυρω μου και βλεπω χαρουμενα ζευγαρακια..πως γινεται ολοι να βρισκουν καποιον που να τον θελουν και να ειναι μαζι του?και σε εμενα γιατι δεν συμβαινει?τι κανω λαθος?δεν εχω γνωρισει κανεναν που να με ενδιαφερει η να δειχνει ενδιαφερον..το θελω τοσο πολυ...δεν θελω σεξ,αυτο μπορω να το βρω πανευκολα..δεν γουσταρω απλα να γαμιεμαι..το θεμα ειναι να κανεις ερωτας με καποιον που τουλαχιστον σ'αρεσει?κατι τετοιο θελει χρονο,ερχεται απο κει που δεν το περιμενεις και μπλα μπλα μπλα-ναι οκ γνωστα ολα αυτα αλλα τι να κανω ομως το θελω..δεν μπορω να ησυχασω δεν μπορω να ηρεμησω,το σκεφτομαι συνεχεια,φανατασιωνομαι ιδανικες καταστασεις..και κοντευω να το χασω εντελως μου εχει γινει εμμονη..με κανει δυστυχισμενη να θελω κατι τοσο πολυ να το βλεπω παντου γυρω μου και να μην το εχω..αλλα και να γνωρισω καποιον παντα θα υπαρχει''καποια'' στη ζωη του...νιωθω εκτος απο ολα κι απο ολους..ειναι τα καλυτερα μου χρονια και δεν μπορω να ηρεμησω και να τα χαρω...κι αν μου τυχει στα 30?θα χαραμισω τα καλυτερα μου χρονια?κι αν δεν μου τυχει ποτε?δν θελω να το σκεφτομαι αλλα δεν μπορω να κανω αλλιως..καθε μερα σκεφτομαι οτι ακομα και για ενα λεπτο μπορει να χασω τον ανθρωπο της ζωης μου-αν υπαρχει-..σκεφτομαι τις πραξεις μου,σχεδιαζω τα παντα,βλεπω τις στιγμες μου να μου τις κλεβουν οι αλλοι και τρελενομαι..και δεν μπορω να κανω και κατι για αυτην την κολαση που ζω..γιατι δεν ειναι στο χερι μου..οσο κι αν αγαπαω τον εαυτο μου δεν μου ειναι αρκετος πια..νιωθω οτι θελω να συμπληρωθω..μου λειπει ενα γαμημενο κομματι και δεν το βρισκω...σοβαρα εχω αρχισει να φρικαρω..με τρομαζει ο εαυτος μου με τις σκεψεις που κανω..ποτε δεν χρειαστηκα καποιον τοσο και το τραγικο ειναι οτι ουτε καν τον εχω βρει..απλα αοριστα ζηταω καποιον..δεν αντεχω καθε μερα να μην αλαζει τιποτα..