ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και αναρωτιέμαι...Γιατί τα συναισθήματα να γίνονται status ή τραγούδια σε inbox; Γιατί πρέπει να λέω αυτό που σκέφτομαι γράφοντας μια μαλακία στο facebook; Γιατί πρέπει εσύ που με θες να μου το δείχνεις με αυτό τον τρόπο; Θυμάμαι τότε που ήμουνα παιδί και συναντιόμουνα με τον πρώτο μου γκόμενο στην πλατεία της γειτονιάς. Μ'έπαιρνε τηλέφωνο στο σταθερό και μου 'λεγε σε μισή ώρα κάτω απ'το σπίτι σου να πάμε βόλτα. Τώρα γιατί πρέπει να είμαστε κολλημένοι πίσω από μια οθόνη και να εκφραζόμαστε καμουφλαρισμένοι; Που πήγαν οι εποχές που μας έπαιρναν τηλέφωνο και μας έβαζαν τραγούδια; Δηλαδή αν απενεργοποιήσω το facebook τι; Δεν θα μου δείχνετε ότι με θέλετε πλέον;;; Τραγικό. Λυπάμαι εμένα, λυπάμαι εσάς, λυπάμαι όλους μας. Και οκ.. με μπλόκαρε η Μαρία στο facebook, αλλά αν θέλει να μου ζητήσει συγγνώμη και να μου πει ότι με θέλει ακόμα ας έρθει κάτω απ'το σπίτι μου να με βρει και να μου το πει. Δεν είμαι πλέον υπόδουλη μιας εξελισσόμενης τεχνολογίας εις βάρος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Όχι. Και συγγνώμη αν σας κούρασα. Με εκτίμηση, μια απογοητευμένη απ'τους ανθρώπους και απ'τα δεδομένα της εποχής.