ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...ήσουν ψυχρός, είχες κλειστεί στον εαυτό σου και ήσουν σαν ζόμπι σε αγκαρία, και φοβήθηκα αληθινά για πρώτη φορά γιατί νόμιζα ότι έφταγε κάτι που έκανα εγώ, και όταν σου ζήτησα το λόγο, μετά από 100 ώρες εντέλει μου είπες ό,τι να'ναι. Ήσουν λέει στεναχωρημένος με την στεναχώρια μου που δεν βρίσκω δουλειά, μου είπες ότι ήθελες να πιάσουμε σπίτι και δεν σου έβγαιναν τα λεφτά, μου είπες ότι άλλη μια φορά σε έπιασε το στρείδι σου και κλείστηκες. Και φυσικά ζήτησες συγγνώμη. Σε πιστεύω, αλλά τη συγγνώμη σου να την βάλεις στον κώλο σου. Γιατί εγώ ένιωθα ολομόναχη για 4 μέρες και σκέφτηκα κάθε χαρούμενο σενάριο, από το ότι με θεωρείς δεδομένη έως το ότι με βαρέθηκες, έως το ότι θες να χωρήσουμε και δεν ξέρεις πως να μου το πεις. Και μπορεί πλέον να σου μιλάω κανονικά, αλλά μέσα μου είμαι μουδιασμένη. Γιατί μπορεί να έχουμε καυγαδίσει άλλες 1000 φορές, ίσως και για πιο σοβαρά πράγματα, αλλά αυτή τη φορά κάτι μέσα μου πόνεσε λίγο παραπάνω. Δεν μπορώ να σκέφτομαι και για τους 2 μας εγώ. Δεν μπορώ να μαντεύω κάθε φορά τι σε πιάνει, η τηλεπάθεια ψόφησε, της κάναμε και τα 40. Πότε θα μάθεις να μου ανοίγεσαι; Τώρα είσαι μέσα στα μέλια γιατί το νιώθεις ή γιατί νιώθεις τύψεις; Τώρα κατάλαβες τι ρωγμές προκαλείς; Έχω παγώσει, θα με ζεστάνεις; Ή θα σου φέρω το σαλέπι καπέλο;;;