Το διάβασα και μου ήρθαν τόσα να πω αλλά ας περιοριστώ στα εξής:Μην πέφτεις στην παγίδα του να αυτοχαρακτηρίζεσαι "loser" επειδή απλά άλλοι που δε λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο ,δείχνουν να βρίσκουν την άκρη κι εσύ όχι.Είσαι εσύ,πολύ απλά.Έτσι λειτουργείς,ενίοτε δε σε ωφελεί αλλά απ'τη στιγμή που έχεις το συναισθηματικό και πνευματικό βάθος να "υπεραναλύεις",έχεις και την ικανότητα να το φιλτράρεις μέσα σου όλο αυτό και να αντιληφθείς πότε δίνεσαι περισσότερο απ'όσο αξίζει στον άλλο.Και να δοθείς περισσότερο πάλι,κάτι θα έχεις κερδίσει,είτε αυτό είναι ένα αντίστοιχο συναίσθημα απ'τον άλλο είτε η γνώση ότι δεν το δέχονται όλοι αυτό(δεν μπορείς να είσαι συμβατή με όλους) είτε η σημαντική συνειδητοποίηση ότι είσαι ικανή να δώσεις.Ούτε πρέπει να είναι "μελό" όλο αυτό επειδή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επιτάσσει το cool με την έννοια της συναισθηματικής αποχαύνωσης κι ελαφρότητας.Κι επειδή σαν να το υπερανέλυσα κι εγώ(ελαφρά μέθη-να με συμπαθάς),με λίγα λόγια...μην αυτοκατηγορείσαι για την ανάγκη σου να αγαπήσεις και να αγαπηθείς,απλά σεβάσου τον εαυτό σου όσο χρειάζεται και σου αξίζει ώστε να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να επιτύχεις μια κάποια συναισθηματική πληρότητα.Ψυχραιμία και καλή συνέχεια.
13.2.2013 | 02:49
?????
ήμουν πάντα τόσο μόνη,που αν κάποιος μου πιάσει το χέρι ζεστά,αν με πάρει αγκαλιά,αν με χαιδέψει,κάθομαι και το υπεραναλύω.. Πόσο ασήμαντο μπορεί να ναι αυτό για αυτόν,πόσο σημαντικό για μένα.. Και κάθομαι σαν loser και το σκέφτομαι. Νομίζω αν κάποιος μου δώσει έστω και κάποια ψήγματα αγάπης,θα του δώσω τα πάντα. Kαι δεν είναι υγιές αυτό. Δεν ήθελα να γίνω μελό σόρυ
1
