ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην αρχή λέω εγώ, κάνει κρύο. Το τοπίο είναι χιονισμένο, ακόμα κι αν είναι καλοκαίρι έξω κι εσύ σε σκηνή. Παχύ χιόνι, από μέσα σου ή από το προηγούμενο παιχνίδι. Κι εσύ που μπορεί σίγουρα στην αρχή να νοιώθεις δίψα, πείνα, καύλα, ανάγκη για ανεμελιά, ανάγκη για εκτόνωση, παίζεις, τρως, πίνεις, γλεντάς, ξαφνιάζεσαι από ομοιότητες αλλά το παγιδευμένο παιδάκι μέσα σου πεισματικά χτυπά το πόδι και περιμένει «πότε θα τελειώσει ο Χειμώνας, πότε θα λειώσει το χιόνι…???». Να λιώσουν εντελώς οι Πάγοι ???????? Αυτό συμβαίνει λέω εγώ εντελώς, μια στα τόσα, στις αναζητήσεις μιας ζωής. Είναι σπάνιο και υπέροχο άμα κι εφόσον έρθει. Είναι κάτι παραπάνω από συντροφικότητα , ταύτιση, σύζευξη, κοινή πορεία, κοινή αντίληψη, κοινή αντιμετώπιση, δυό πλάσματα να τρίβονται δίπλα- δίπλα κάτω από τη βροχή και τον ήλιο!!!! Αυτό ακριβώς είναι το παραπέρα!!!! Ερωτας._Και θες να το λες, να το λες, καταρχήν μέχρι να το καταλάβει ο άλλος «πόσο μα πόσο μα πόσο πολύ» και θες να τ’ακούς να τ’ακούς κι από τον άλλο «για να κυλιέται κάτω, να στριφογυρνά και να χοροπηδά από ευτυχία, ζεσταμένο το παιδάκι μέσα σου…Ναι μωρέ, το πιο δυνατό πράγμα είναι η ιστορία ενός τοίχου σήμερα στη Μυτιλήνη που γράφει «χωρίς έρωτα θα είχαμε πεθάνει…»